Heb jij dat nou ook wel eens? Dat je het gevoel hebt te trekken aan een situatie om er beweging in te krijgen, maar dat het onmogelijk lijkt? Dat je denkt goed contact met het slachtoffer te hebben, maar dat deze volkomen machteloos lijkt te staan, zodat je er zelf ook wel moedeloos van wordt? Daar zou ik wel eens verandering in willen brengen, hoe? Lees maar mee!

Van nature ben ik geneigd me te richten op diegene met de hulpvraag, vaak degene die slachtoffer lijkt te zijn van de situatie. Je luistert, geeft erkenning en kijkt wat er is dat deze persoon kan doen om verandering in de situatie te brengen. Zeker wanneer er geen of geen écht contact met de ander (vaak de ogenschijnlijk agressor) tot stand lijkt te komen. Het slachtoffer verdient de aandacht en alles wat jij in je hebt om de situatie te doorbreken.

Dader-dilemma's

De pleger van huiselijk geweld lijkt er mede daardoor makkelijk vanaf te komen. Zolang hij of zij niet in beweging komt lijkt hij of zij het machtsvacuüm in tact te houden.

Maar hoe kan je verwachten dat een machteloos slachtoffer in zijn of of haar eentje de hele Huiselijk Geweld situatie doorbreekt? Victim blaming ligt op de loer. Want ‘diegene heeft zelf de keuze om de situatie te veranderen’ , ‘hij/zij weet wat er nodig is om het geweld te doorbreken’.

Daarnaast voelt het in sommige situaties heel onrechtvaardig voor de betrokkenen, dat de agressor niet lijkt te hoeven veranderen…

De komende maanden wil ik daarom een nieuwe serie blogs introduceren: Dader-dilemma’s. Tegen welke dilemma’s lopen wij als hulpverleners aan wanneer het gaat om het begeleiden van een ‘pleger’  van Huiselijk Geweld? Wat is er voor nodig om dit te doorbreken?

Maar ook: Welke andere partijen zouden daarbij helpend kunnen zijn vanuit hun positie? Welke tips kunnen we van hen krijgen om optimaal gebruik te maken van ‘het systeem’ om het geweld te stoppen?

SAMSUNG CSCHoe kunnen we de hulpverlening nog meer systeemgericht maken, zodat we de positie van alle slachtoffers van Huiselijk Geweld werkelijk kunnen versterken?

Eigenlijk zet ik daarmee de ‘pleger’ centraal. Met als doel om het slachtoffer, maar dus ook de pleger beter te kunnen ondersteunen. Beter ‘gebruik’  te kunnen maken van het systeem, en dus ook meer systeemgericht te kunnen werken.

Bij dezen een oproep aan jou, werker, ervaringsdeskundige of vanuit andere hoek betrokkene bij Huiselijk Geweld; wat zijn jouw dilemma’s als het gaat om hulpverlening aan ‘daders’? 

0 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.