Vorig jaar ben ik gestart met de serie dader-dilemma’s. Reden hiervoor is dat ik merk dat veel van mijn hulpverlening gericht is op het slachtoffer maar dat ik merk dat ik daardoor ook veel machteloosheid kan ervaren. In mijzelf maar ook van het slachtoffer en zijn of haar omgeving. Het is al even geleden dat ik deze serie introduceerde maar het onderwerp is nog steeds relevant voor me, tijd voor reflectie dus!

It takes two to tango.

Stel je een relatie eens voor als zijnde een dans. Samen in beweging, samen de muziek voelen, elkaar. Je hebt lichamelijk contact, oogcontact en contact vanuit de beleving van de muziek. Als je een dans gaat leren dan begin je samen. Je luistert naar de muziek en je volgt de aanwijzingen van een docent. Je leert niet alleen. Je leert met elkaar, van elkaar en van de docent. Maar je hebt een gezamenlijk doel. Een mooie dans leren. Bijkomende doelen: je hebt er plezier in, je leert je partner kennen.

Een dans leren kan niet alleen

Je hebt elkaar nodig om tot een goed resultaat te komen. Je moet de praktische aanwijzingen volgen en vertalen naar je eigen lichaam en beweging. Maar je moet ook je partner aanvoelen en elkaar de ruimte geven te leren, geduld hebben.

Een dans leren gaat niet zonder frustratie. Maar je zal er samen uit willen komen omdat je beiden het mooie resultaat van die dans leren, willen ervaren.

Wanneer we tijdens een dans ons alleen richten op onze eigen bewegingen verliezen we onze danspartner. We botsen of we raken elkaar kwijt. Maar als we in staat zijn ons op de ander te richten en we staan daar beiden voor open, dan kunnen we de dans echt eigen maken.

Geen dans is hetzelfde

Uiteindelijk is elke dans anders. We hebben een ander eindresultaat omdat we ook afhankelijk zijn van hoe fit we zijn, hoe fit de ander is. Hoe goed je de muziek kan horen. Welke andere afleidingen er kunnen zijn. Elke dans op zich kan een prachtig resultaat geven.

Wat doe jij als er iets misgaat?

Maar als er bij een dans iets misgaat, en je ziet dat als toeschouwer. Als de frustratie de overhand krijgt en een conflict ontstaat. Dan zal je geneigd zijn eerst degene te helpen die gevallen is. Boos te worden op degene die zich zo liet gaan. Maar daarmee is de dans nog niet herstelt. Het is niet logisch om dan alleen te kijken wat degene die gevallen is, anders moet doen. Het is logisch om te kijken hoe zij samen kunnen dansen zonder dat er op tenen gestaan wordt. Hoe de gefrustreerde leert zijn partner beter aan te voelen. Hoe de partner leert de gefrustreerde te laten voelen dat het anders kan. Zodat zij beiden de dans tot een mooi einde kunnen brengen.

Een dans heeft een einde

In een relatie begin je nooit precies op hetzelfde punt te leren. Je hebt niet 1 docent, er zijn meerdere personen in je omgeving die invloed op je hebben. De ervaringen die je hebt in je leven met relaties en met belangrijke anderen zijn voor beiden verschillend. Je werkt niet toe aan een definitief gedeeld eindresultaat. Je wilt gelukkig zijn, maar wat geluk betekent is voor beiden verschillend te interpreteren.

Het stopt niet bij de focus op het incident en op de gevallene. Ook voor de toeschouwers niet.

Even een moment van reflectie om na te denken over mijn positie als hulpverlener. Welke vragen stel jij je zelf en op welke manier reflecteer jij op jouw positie als hulpverlener? Voel je vrij om te delen, want delen werkt!  

 

Vorige week Facebook LIVE gemist? Kijk hem hier terug, ik ga in op het essentiële ontbrekende element, het waarom:

De Gouden formule: in 1 gesprek huiselijk geweld op tafel?