15 jaar geleden leerden ze elkaar kennen. Herkenning én liefde op het eerste gezicht. Na 5 jaar latten besloten zij te gaan samenwonen. Wat een enorm gelukkige periode zou moeten worden heeft bewezen een groot dieptepunt te zijn. In dit dubbelinterview lezen jullie waarom Micha en Jacq deze periode zo ervaren hebben maar ook hoe zij terugkijken en wat zij meenemen in hun huidige relatie. Lezen jullie mee?
Na het besluit te hebben genomen bleek voor Micha de verandering van het samenwonen erg groot te zijn. De stress was voor hem niet hanteerbaar. Jacq had dit van Micha niet verwacht. De man waarmee ze zo’n klik had, bleek een kant te hebben die ze nog niet eerder had gezien. Micha had buien die uit het niets leken te komen. Hij kleineerde haar, probeerde haar uit de tent te lokken. Zij kon niet anders dan daarop reageren. Gevolg was dat er steeds hoger oplopende ruzies plaats vonden, waarbij Micha zich van tijd tot tijd ook fysiek agressief begon te uiten. Hij gooide met spullen, soms naar haar hoofd. Ook maakte hij dierbare spullen van haar kapot.
De omslag kwam toen hij haar geslagen had. Zoals zoveel mensen dan kunnen denken, ‘dan ga je toch bij hem weg‘, heeft Jacq dit niet gedaan. Wat zij gedaan heeft is het stellen van een ultimatum. Hij moest hulp gaan zoeken. Tegelijkertijd vertelt zij ook dat dit een ultimatum voor haar zelf was. Het gaf haar op dat moment een gevoel van controle over de situatie, iets wat zij behoorlijk aan het verliezen was.
Micha is mede door dit ultimatum hulp gaan zoeken. Via een psychotherapeut kwam hij terecht bij een cognitieve therapie vorm. Toen dit niet bleek te werken en bovendien duidelijk werd dat er ook sprake was van fysiek geweld, is hij verwezen naar de Waag.
De start van de therapie vond plaats in een groep. Dit maakte enorme indruk op Micha. De overige deelnemers kwamen vanuit een gedwongen traject (forensisch kader) en hadden fors geweld gebruikt waarvoor zij veroordeeld waren door de rechtbank. Dit was voor Micha een enorme motivatiebron. Hij wilde er zeker voor zorgen dat hij daar niet zou eindigen.
Na 4 jaar behandeling kan Micha zeggen dat hij zijn agressie grotendeels onder controle heeft. Hij herkent zichzelf in de beschrijving van René (uit een van mijn eerdere blogs) dat er een beest in hem huist. Hij heeft zichzelf, maar zeker ook Jacq om ervoor te zorgen dat het beest getemd blijft.
Een aantal dingen hebben gemaakt dat zij nu nog steeds bij elkaar zijn, liefde voor elkaar, delen van hun persoonlijke situatie maar ook het feit dat het agressie probleem van Micha hanteerbaar is geworden.
Van Jacq vraagt dit een zekere aanpassing. Zij ziet soms eerder dan Micha dat er een bui aan komt en weet dan wat zij kan doen en zeggen om ervoor te zorgen dat hij er iets mee kan doen. Op het moment dat Micha eigenlijk al te ver is in zijn bui, weet zij ook wat zij kan doen.
Het mooie is dat Jacq aangeeft dat dit niet ten koste gaat van zichzelf. Als dat wel het geval zou zijn, dan zou wat haar betreft de relatie in deze vorm niet vol te houden zijn. Maar het heeft dus zeker ook van haar wat gevraagd om dit probleem aan te pakken.
“Je kan de ander niet veranderen… maar we genieten volop van elkaar en van de leuke kanten, met de rest weten we om te gaan.”
Wat haar ook heeft geholpen is het feit dat zij heel open is geweest naar het netwerk. Micha was dit niet en heeft als gevolg daarvan veel eenzamer het proces moeten doorlopen. Daarnaast was het netwerk ook zo dat zij dit als constructieve steun heeft ervaren. Mensen die haar ook vlak voor hun huwelijk nog aan hebben gegeven dat zij zelf een keuze had. Ik denk dat dit een netwerk is wat haar een gevoel van controle over de situatie heeft laten houden zonder haar te veroordelen.
Inmiddels dus 15 jaar verder. Het geweld is gestopt, maar hun persoonlijkheden zijn niet veranderd. Wel zijn zij beiden gegroeid naar een situatie waarin zij hebben leren omgaan met een blijvende maar niet bepalende beperking.
Voor mij was dit interview een enorm cadeau. Net zoals anderen die geweld hebben overwonnen is het zeker ook heel bijzonder om te horen dat het mensen soms ook lukt samen geweld te overwinnen en bij elkaar te blijven. Iets waarvan ik hoop ook bij Veilig Thuis mijn steentje aan bij te kunnen dragen, mits de situatie dat toelaat.
Hoi Kirsten,
Weer een ongeloof mooi verhaal en raakte me behoorlijk. Veel herkenning met een fantastisch resultaat. En wat ongelooflijk knap dat ze samen de kracht hadden/hebben om het aan te pakken en te leren omgaan zonder elkaar daarin te verliezen. Het ultieme voorbeeld hoe het ook kan. ???
Mooi om te lezen dat liefde ook kan betekenen dat je voor je geliefde een stuk van zijn verantwoordelijkheid wil dragen/overnemen om zo het geweld tegen jezelf mede gestopt te krijgen.
Niet iedereen zou dat kunnen/willen of dat het waard vinden.
Anderen zouden bv juist bang worden voor die momenten, dat je bv door ziekte of zeerte en/of verlies van het netwerk en/of verlies van inzicht in wat goed is voor zichzelf, dat er dus niemand meer is die eerder dan Micha ziet dat er weer een bui aankomt. Mooi om te zien dat zij zich niet laten “vangen” door die wat als-en en genieten van het moment. Een gave! Ik wens jullie veel geluk toe!
Prachtig om te lezen dat de onmacht voor de een niet meteen een eind betekend voor de ander. Ik had het niet snel verwacht, maar blijkbaar is het dus toch mogelijk om je angst aan de kant te zetten en er samen voor te gaan. Wat een doorzettingsvermogen moet dit gekost hebben voor beide partijen. Knap hoor!
Wat bijzonder om te lezen Kirsten. Hoop dat het nog goed gaat met dit stel.
Dat hoop ik ook Martijn! Gelukkig kom ik een van hen gelukkig nog zo nu en dan tegen. Dus dan kan ik er nog even bij stil staan. Het was enorm waardevol voor me. Maar ik geloof dat je dat ook wel terug kunt lezen in deze blog!