Geef nooit een advies aan iemand die jou daar niet om gevraagd heeft
Of iemand die daar geen toestemming voor gegeven heeft.
Wat denk jij dat er met jouw advies gebeurt als je dit ongevraagd geeft? En hoe vind je dit zelf?
Stel je jezelf eens voor in het volgende verhaal. ‘s Morgens vroeg stap je op de fiets naar je werk. Terwijl je je fiets pakt snuif je de frisse ochtendlucht op. Je hoort de vogels als een wilde tekeergaan. De dauw ligt als een grijze deken over het gras. Kortom een perfecte ochtend. Twijfel je nog even of je je jas wel aan zal doen of niet. De strakblauwe hemel doet beloven dat het een heerlijke dag gaat worden. Jas maar mee, voor de zekerheid.
En dan, gelukkig ook maar, heb je je zomerse jassie meegenomen. Want na een minuutje of 5 trappen voel je druppels. Een wolkendeken lijkt dichtgeritst te worden boven je. En een paar seconden later plenst het.
Daar was je niet op berekend! Wat een takkeweer! Doorweekt kom je aan op je werk. Balend van deze verkeerde inschatting. Die spijkerbroek zal wel de hele dag nat en koud en klef blijven.
De eerste opmerkingen lijken meevoelend te zijn. Jeetje zeg! Das balen! Wat een plensbui hè! Kom ik hang je jas wel even op, kan jij je even opfrissen op het toilet.
Opgelucht dat, afgezien van een doorweekte haardos, je er nog alleszins fatsoenlijk genoeg uitziet om aan de slag te gaan, kom je op je werkplek.
Maar dan begint het…
‘Je had natuurlijk al kang het weer kunnen zien aankomen. Gisteren groot op het journaal.’
‘Je kunt ook de buienradar checken hè! Heb je hier geen last van!’
‘Volgende keer gewoon je regenpak meenemen.’
‘Ga toch schuilen als je weer in zo’n bui terecht komt.’
Ja dûh… dat had je zelf ook wel kunnen bedenken. Dat heb je zelfs al gedaan. Toen je vloekend en tierend dat laatste stukje door de plensbui heenfietst en dat ene druppeltje in je nek zijn weg naar beneden aan het zoeken was.
Op dit soort ‘goedbedoelde’ adviezen zit je dan toch helemaal niet te wachten? Misschien kan je je er zelfs gefrustreerd door voelen, want ze kunnen toch ook wel bedenken dat je daar al lang aan hebt gedacht! Of boos dat ze echt geen idee hebben waar jij zojuist doorheen bent gegaan.
Waarom doe je dan vaak bij huiselijk geweld slachtoffers hetzelfde? Waarom blijf je adviezen geven die mensen zelf ook allang bedacht hebben?
Zullen we afspreken dat jij dit ook gaat doen als je met een slachtoffer van huiselijk te maken hebt? Dat je jezelf eerst afvraagt waarom je dat advies zou willen geven? En dat je vervolgens daar eerst een open vraag over stelt?
Het helpt jou om geen klep op je neus te krijgen, een dichte deur tegen te komen. Contact te maken.
En het nodigt het slachtoffer uit om met jou in gesprek te gaan in plaats van afkeer of weerzin te voelen.
Weer een van de 3 onzichtbare muren omver! Muur 2 wel te verstaan!
Meer weten over de 3 onzichtbare muren die tussen jou en een slachtoffer van huiselijk geweld instaan? Kijk dan mijn TEDxTalk