Werken met geweld maakt wat in je los.Zelfs wanneer je vaker gewerkt hebt met geweldsituaties en gesprekken hebt gevoerd met allerhande persoonlijkheden kan je niet ontkennen dat geweld iets met jou als persoon doet. In deze blog wil ik je meenemen in mijn eigen handelingsverlegenheid, een persoonlijke biecht dus, of moet ik dat toch anders zien? Lezen jullie mee?
Soms slaat het ineens op mijn keel, ik voel mijn kaken samentrekken. Datgene wat ik onder ogen krijg, daar lusten de honden geen brood van. Mijn eerste gedachte: hier moet direct iets mee gedaan worden!
Maar dan gebeurt het, mijn alertheid is slaat om in lichte paniek. Want wat als ik nu iets ga doen waardoor ik een van de betrokkenen in gevaar breng? Door juist snel te willen handelen, of juist langzaam?
Vreselijk lastig deze onzekerheid wanneer je werkt met Huiselijk geweld. Zelf was ik er van overtuigd dat ik dat ‘bevriezen’ wel kwijt zou zijn, na zoveel jaren ervaring in het werken met zorgmijders en Huiselijk Geweld. Maar dat is dus niet zo…
Toch heb ik een manier gevonden om daarmee om te gaan. Ik toets gewoon heel veel bij mijn collega’s. Zet ik wel de goede stappen? Heb ik overal aan gedacht? Waarmee ga ik het gesprek in?
Dan zet ik mijn eigen stress opzij en ga aan de slag. Met de adviezen van mijn collega’s, en de nieuw verworven inzichten. Maar vooral omdat ik wel weet dat het aangaan van het contact met de cliënten verhelderend werkt en daarmee zoveel van mijn eigen handelingsverlegenheid wegneemt.
Foto gemaakt door mijn vader Bert Regtop. Focus niet alleen op dichtbij om alles te kunnen zien.
Aan het einde van de dag kan ik zeggen dat ik stappen heb gezet die bijdragen aan het doorbreken van Huiselijk Geweld.Ik sta het gevoel toe, dat ik ook dingen lastig mag vinden. Want als ik dicht bij mijn gevoel mag komen, sta ik er ook voor open dat de mensen waarvoor ik dit werk doe, dat ook kunnen.
Herken jij bij jezelf ook handelingsverlegenheid? Welke tips heb jij voor collega’s om om daarmee om te gaan?
