Deze week de aftrap van de Maand van de Meldcode. Net als vorig jaar komt er een wekelijkse blog online waarbij ik iedere keer stil sta bij een stap van de Meldcode. Hoewel de Meldcode geenszins een opvolglijstje hoort te zijn, kies ik ervoor dit op een gestructureerde wijze aan te vliegen. Want structuur biedt ook zekerheid en de mogelijkheid daadkrachtig te handelen, iets wat alle betrokkenen van Huiselijk Geweld hard nodig hebben! Dus deze week Stap 1: In kaart brengen van signalen. Lezen jullie mee?
Een van de meest lastige dingen bij het werken als sociaal werker is het signaleren van Huiselijk Geweld of kindermishandeling. In deze blog wil ik daarom stil staan bij een aantal belemmeringen die je daarbij tegen kunt komen. Daarnaast natuurlijk ook hoe je deze belemmeringen kunt hanteren vanuit jouw positie als generalistisch werker.
Ten eerste kan je het idee hebben dat je nooit bij een gezin komt waarbij Huiselijk Geweld of kindermishandeling speelt en je dus afvragen hoe je dit dan kunt signaleren. Helaas gebeurt dit heel vaak. Je zal er een mate van sensitiviteit voor moeten ontwikkelen en het ook belangrijk moeten vinden. Daarom is het belangrijk dat je weet wat signalen van huiselijk geweld en kindermishandeling zijn. Signalenlijsten kan je terugvinden op internet en in november zal bijvoorbeeld Kadera een app beschikbaar gaan stellen waarop je signalen terug kunt vinden.
Ten tweede kan je je heel bewust zijn wat het gevolg van het signaleren van huiselijk geweld kan zijn. Want op het moment dat je signalen opvangt betekent het dus ook dat je er wat mee ‘moet’. Je bent op dat moment deelgenoot van een (vaak publiek bewaard) geheim. En je hebt als sociaal werker ook nog eens de opdracht vanuit je vak om daar iets mee te doen. Maar wat is dat ‘iets’? Dat is vaak op dat moment nog onvoorspelbaar. Je weet vaak nog te weinig van de situatie om een goede inschatting te kunnen maken. Maar wat je wel kunt doen is een keuze maken: Wil ik mijn cliënten helpen (mogelijk) geweld te stoppen?
Dit is een heel belangrijk keuzemoment in de schakel om huiselijk geweld te stoppen. Je weet misschien (nog) niet genoeg over huiselijk geweld om te weten wat je moet doen. En misschien ben je bang iets verkeerd te doen in het vervolg van het traject? Allemaal angsten waar je geen antwoord op hoeft te hebben op het moment dat je een signaal opvangt van Huiselijk Geweld of kindermishandeling. Het enige wat jij in deze stap moet doen is: vastleggen wat je hebt gezien en wat je mogelijk nog meer hebt gezien zonder dat je je daar aanvankelijk van bewust was dit zo feitelijk mogelijk te doen en over te gaan naar stap 2 van de meldcode.
Dus wat besluit jij? Ga je mee naar stap 2? Wat zijn jouw tips wat betreft signalen kaarten en het signaleren van Huiselijk Geweld?
Of lees nog eens een van mijn eerdere blogs terug: Met 3 tips voor het signaleren van Huiselijk Geweld of de blog van vorig jaar over stap 1 van de Meldcode tijdens de Maand van de Meldcode 2015
Een voor de hand liggende maar toch: zorg ervoor dat je een omgeving ‘faciliteert’ – en daarop aansluit via je verbale en vooral ook non-verbale gedrag – waarin het voor de ander makkelijker wordt signalen te geven / te laten zien.
Ook de factor ’tijd’ voor het gesprek / de ontmoeting krijgt je gesprekspartner van dat moment bewust / onbewust binnen. Heeft / neemt hij of zij [de sociale professional] echt wel tijd voor mij, mijn verhaal, mijn aarzelingen om ‘er mee’ te komen?
Succes alvast met de bespreking van de volgende stappen!