Angst: Een van de emoties waar je mee te maken kunt hebben in je werk als sociaal werker. Ik denk dat veel mensen onderschatten hoe intens het werk van hulpverleners kan zijn. En dat veel van ons werk ook met angst gepaard kan gaan. Omdat we bijvoorbeeld steeds nieuwe mensen leren kennen, we in situaties bij mensen thuiskomen die we nog niet kennen, we in settings werken waar sprake is van onvoorspelbaar gedrag van mensen.
Als je signalen van huiselijk geweld wil bespreken met jouw cliënten is dat ook iets wat angst op kan roepen bij jou. Als die angst ervoor zorgt dat je ervoor terugdeinst om te gaan handelen, of er juist voor zorgt dat je vanuit een paniek gaat handelen, dan spreken we van handelingsverlegenheid. (Meer uitleg vind je in deze blog: Opgelucht? No way!)
Zelf schreef ik ook al eens over mijn eigen handelingsverlegenheid. Ik geloof namelijk dat iedereen op bepaalde vlakken een bepaalde mate van handelingsverlegenheid heeft, omdat dit ook een signaal kan zijn dat je aan het leren bent. Dat je buiten je eigen comfortzone komt. Zo zie ik het als een kans om verder te komen, als professional en daarmee ook voor de cliënt.
Omdat ik dit dus zo’n belangrijk thema vind is dit de start van een korte blogserie van 3 blogs waarin ik iedere keer een inzicht deel over angst om te handelen. Die inzichten kunnen helpen om helder te krijgen op welke manier dit zich manifesteert en je het dus kan herkennen zowel bij collega’s als bij jezelf en geef ik tips om dit hanteerbaar te maken. Lees je mee? Lees verder Blogserie: Handelingsverlegenheid de baas!
“Iedere jeugdprofessional krijgt te maken met strijdende ouders: ouders die problemen hebben in hun relatie, bezig zijn met uit elkaar gaan of al lang geleden uit elkaar gegaan zijn, maar nog steeds strijden. Voor professionals in de jeugdhulp en het onderwijs is strijd tussen de ouders een complicerende factor. De confrontatie met die emoties kan voor de professional een belastende factor op zichzelf zijn.” zo luidt de beschrijving van de handreiking.
