Google er eens op Victim Blaming… Zo veel is er over geschreven. Toch is dit een valkuil waar ik eigenlijk zelden maatschappelijk werkers over hoor spreken. Wanneer je werkt met Huiselijk Geweld is de lijn van victim blaming dun en makkelijk te overschrijden.  Daarom ga ik in deze blog in op hoe je dat zou kunnen voorkomen.   Lezen jullie mee?Waar twee vechten hebben twee schuld?

In Nederland heerst een hardnekkige een cultuur van Victim Blaming. Iedereen kent de stelling wel dat vrouwen maar niet kortgerokt de deur uit zouden moeten gaan… Mensen hebben bijvoorbeeld wanneer het gaat om Huiselijk Geweld, de overtuiging dat zij zelf wél weg zouden gaan als zij geslagen zouden worden (lees daarover eens deze eerdere blog: Als mij het zou gebeuren, dan zou ik gelijk weggaan ).

Een andere overtuiging die aanschurkt tegen victim blaming is de overtuiging dat de beide partijen schuld hebben aan de geweldssituatie. Waar er twee vechten hebben er twee schuld. Hulpverlening is in Nederland, anders dan in andere landen, gericht op het aandeel dat beiden hebben in de dynamiek van geweld. Helaas wordt deze visie, ook door hulpverleners, vaak verward met het neerleggen van schuld bij beide partijen. Dit brengt hulpverleners dichtbij de lijn van victim blaming.

Hoe vaak geven slachtoffers zich zelf  wel niet de schuld van hun situatie? Waak ervoor daar niet in mee te gaan. Het gaat immers niet om het bevestigen van een schuldvraag, maar hoe de situatie die ontstaan is te doorbreken. Vrijwel altijd benoemen mensen namelijk dat zij misschien ook wel iets hebben gedaan wat niet goed was.

Dit kan onderdeel zijn van het patroon en de dynamiek in de relatie. Interessanter voor het proces is dus om door te vragen waardoor het komt dat iemand dit denkt. Want als je daar meer over hoort kan je heel veel duidelijk krijgen over de onderlinge communicatie patronen en de destructieve kanten van de relatie.

Daarom heb ik een vraag aan jou als professional: ben jij het eens met de stelling ‘ waar twee vechten hebben er twee schuld’? kirstenregtop.wordpress.com-6

 Dat kan, mits in een gezonde situatie die vanuit gelijkwaardigheid in de relatie bestaat. Daar is bij Huiselijk Geweld absoluut geen sprake van. De norm, gedachten van de betrokkenen ten aanzien van de situatie zijn verstoord door angst en overlevingsdrang. Het is door de hoge stresssituatie waarin zij zich bevinden niet (meer) mogelijk om vanuit gezonde gelijkwaardige verhouding een relatie te onderhouden. Het is dan ook ondermijnend voor deze situaties om schadelijke gedachten van slachtoffers van Huiselijk Geweld te bevestigen. Bovendien maakt het  de kans het patroon te doorbreken vele malen kleiner.

Kortom: wees je bewust van victim blaming en wanneer door slachtoffers zelf toegepast; voorkom dat je er in mee gaat om de kans op het doorbreken van Huiselijk Geweld te vergroten!

 

0 reacties

  1. Tja, en de waarheid maar weer in het midden leggen om zogenaamd neutraal te zijn…Het gebeurt aan de lopende band. Handelingsverlegen, zoals dat volmondig door de directeuren wordt toegegeven, maar bij scholen???? Een brug te ver. Het zal neerkomen op de assertiviteit van de slachtoffers.
    Verenig je constructief: https://www.facebook.com/groups/507826229380204/ (h)erken ouderverstoting. En ja, ouderverstoting is een vreselijke vorm van mishandeling.

    1. Beste Annemarie, mijn blog gaat over huiselijk geweld. Via mijn blog wil ik sociaal werkers bereiken om aandacht te hebben en houden voor het onderwerp binnen de generalistische aanpak. Deze blog gaat specifiek over een fenomeen waar velen zich bewust van zouden moeten zijn en wat schadelijk zou kunnen zijn voor het hulpverleningsproces. Hier lees je niks over het in het midden laten van de waarheid, maar slechts een ienieminie onderdeel van een hulpverleningsproces. Juist bedoelt om handelingsverlegenheid te doorbreken. Ik vind je reactie op mijn blog ingewikkeld omdat je in mijn ogen heel veel dingen tegelijk noemt. Klopt het dat je vanuit je eigen ervaring reageert? Overigens heel goed dat je je inzet voor meer bekendheid over ouderverstoting! Dank voor je reactie.

      1. Hi Kirsten, zoals je kunt zien volg ik jouw blog. Ja, ik heb, helaas, ruime ervaring met de handelingsverlegenheid van de hulpverleners. Toen het mijn man ‘overkwam’, bij Veilig Thuis, bij de Raad van Kinderbescherming Midden West Brabant, bij Het traject ‘ouderschap blijft’ van Kompaan en de Bocht (anno 2015 had een ouderschapsbemiddelaar nog nooit over ouderverstoting gehoord!) en bij de lagere en middelbare school (Oldulphus Tilburg) waar de vertrouwenspersonen niet weten hoe hard ze weg moeten rennen voor hun verantwoordelijkheden.
        Wij dachten dat het aan ons lag, schaamden ons, begrepen niet wat ons overkwam. Alles werd helder en duidelijk gefrustreerd door moeder, ze kwam er zelfs openlijk voor uit en liet haar advocate (vFAS nota bene) diverse malen effectief bellen/dreigen. Rapporten werden naar de moeder toe geschreven; wie was wel niet die egoïst, die zijn vaderrol wilde vervullen?! Of de waarheid werd weer in het midden gelegd: Ouders zijn niet in staat met elkaar te communiceren, voor de rust van het kind wordt omgang ontraden!!! Terwijl er maar 1 ouder niet wilde communiceren; de moeder.

        Waar ik enorm veel moeite mee heb is het feit dat die kinderen onschuldig worden geboren, ze kunnen en willen van beide ouders onbevangen houden. Juist deze kinderen worden al heel jong in een proces getrokken. Speltherapie, begeleide omgang met vader terwijl er helemaal niets met die man aan de hand is (wat is er mis met mijn papa, dat ik hem maar eens per maand 2 uurtjes in een zaaltje ontmoet met een vreemde vrouw die toekijkt, vraagt een kind zich dan af). Kinderen die mee (moeten) werken aan valse aangiftes van (seksueel) misbruik, terwijl iedereen weet dat er niets aan de hand is.

        Zo lang de hulpverleners niet goed worden bijgeschoold en nog schoolboekjes hebben van ene Ed Spruijt (zelf ouderverstoter pu sang) is het heel slecht gesteld in hulpverlenersland.

        Elke hulpverlener die mij appelig aankijkt als ik over ouderverstoting begin of over een een-zijdig gevecht, is zijn/haar baan niet waard.
        Als ik 3 muisklikken verwijderd ben (kind verklaart tegen) van de beerpunt die ouderverstoting heet, dan zijn de hulpverleners het ook. Niet voor niets supporten wij De Familie academie.

        En wij worden mondiger, durven te vragen naar de Meldcode, spreken de hulpverleners aan. Jammer dat ze dan meteen in de verdediging zitten. Betrapt?
        In ieder geval zijn wij blij met de sociale media (Facebookpagina (h)erken ouderverstoting). Ik nodig alle hulpverleners uit, want met falend optreden/ de waarheid in het midden leggen, daar komen de hulpverleners niet meer mee weg!

        O ja, nog even dit: ouderverstoting is (geestelijke) kindermishandeling. Dat verzin ik niet, maar de grote heren en mevrouwen boven ons…. De oplossingen zijn er, maar ja, dan zullen de trajecten en interventies een stuk korter duren en daar zit de crux: dan wordt er minder aan verdiend.

    2. Ik ben nu voor de tweede keer op de vlucht, niet voor huiselijk geweld maar voor geweld door buurtgenoten. In plaats van geholpen worden krijg ik te maken met VictimBlaming, door zowel de wongingbouwvereniging, de politie en de gemeente Voorschoten. Over hardnekkig gesproken, want het is feitelijk aantoonvaar dat ik niet de aso ben die mijn buurtgenoten van mij gemaakt hebben (6 tegen 1 is eerder een teken van pesten)
      Het wordt dus een rechtszaak, want dit slachtoffer is mondig, maar het is moeilijk een advocaat te vinden die de zaak aandurft.

      Kortom, niet alleen geweld, maar vooral VictimBlaming maakt meer kapot dan je lief is (mijn leven)

  2. Hoi Kirsten, ik begrijp dat het fenomeen ouderverstoting voor leken niet te bevatten is. Ouderverstoting is complex. Het is geestelijke mishandeling wat uit de taboesfeer gehaald moet worden. Ouders die hier mee te maken hebben krijgen veelal te horen dat “Waar gevochten wordt allebei schuld hebben” en “Je zal vast wel iets gedaan hebben dat je in die situatie zit”. In jouw blog beschrijf je exact een pijnpunt van mensen die met ouderverstoting te maken hebben. Dank je wel!

  3. Goed punt snij je daar aan, Kirsten. Mediatie en andere interventies die uitgaan van gelijkwaardigheid zijn in deze gevallen daarom niet passend en kunnen daarnaast gevaarlijk zijn. In Tilburg (Stichting de Veilige Haven met Kompaan & de Bocht) loopt sinds een jaar een project waar dit probleem wordt geagendeerd en oplossingen worden gevonden. De term ‘ vechtscheiding’ wordt vermeden omdat die gelijkwaardigheid suggereert. Liever wordt neutralere term conflictscheiding gebruikt. Veilig Thuis en de Raad zijn betrokken. Belangrijk is om mythen te ontzenuwen zoals ‘ waar twee vechten hebben twee schuld’ en ook ‘beschuldigingen van de ene ouder over mishandeling, verwaarlozing if seksueel misbruik zijn meestal niet waar’. Die beschuldigingen zijn juist meestal wel terecht en vragen minimaal goed onderzoek. Degenen die biet juist blijken zijn voor grootste deel tegoedertrouw, slecht klein deel is bedoeld om de ander in kwaad daglicht te stellen. Sander van Arum

    1. Beste Sander,

      Ik ben momenteel zelf ook bezig met dit onderwerp, omdat ik ook een stichting aan het oprichten ben (voor alleenstaande moeders) en dus ben ik even gaan kijken maar als ik op de website van Kompaan & de Bocht kijk zie ik toch echt het woord vechtscheiding staan en ik zie een aanbeveling voor kinderen uit de knel. Over dit laatste heb ik ook alleen maar gelezen dat ze problemen van huiselijk geweld niet onderkennen.

      Mijn recente ervaring met Veilig Thuis is overigens dat zij nog steeds die kromme denkwijze hebben dus zijn betrokken….tja.. tot in hoeverre en wanneer gaan ze dat dan eens in de praktijk brengen?

      In zijn geheel kan ik uw bericht dus niet goed plaatsen met hetgeen ik lees, zie en hoor.

      1. Beste Anne, bedankt voor je reactie. Mijn blog gaat over de situatie waar je als sociaal werker voor kunt komen te staan. De ene partner beschuldigd de partner van dingen en de ander heeft een totaal andere versie van de situatie. Het gaat om relaties waarin huiselijk geweld speelt. Een veelvoorkomende opvatting in onze samenleving is dat beiden schuld hebben aan een ruzie. Als je dan als sociaal werker probeert de schuldvraag te beantwoorden zorgt dat ervoor dat je onveiligheid in stand houdt en soms verergert. De discussie als reactie op mijn blog lijkt nu te gaan over ‘vechtscheidingen’. Ook daarvoor is het goed je als sociaal werker te realiseren dat een schuldvraag geen vraag is waar wij als professionals een antwoord op hoeven geven. Het kan er ook voor zorgen dat slachtoffers ongewenste verantwoordelijkheid voelen ten aanzien van de situatie. Waardoor je ook als werker strijd kunt verergeren. Maar zoals je misschien ook wel gemerkt hebt, wil ik met mijn blogs geen algeheel antwoord bieden op situaties en behandel ik telkens kleine onderdelen waarmee ik vooral bewustzijn van het eigen handelen van sociaal werkers wil stimuleren. Sociaal werkers kunnen vaak de eersten zijn die situaties als deze tegenkomen. Mijn devies is dan ook, oordeel niet, zoek geen schuldige maar doe dat wat nodig is om veiligheid te vergroten.

        Ik wens je sterkte met jouw situatie en weet dat er op vele fronten hard gewerkt wordt om situaties zoals die van jou beter te kunnen ondersteunen.

  4. Beste Anne, Vechtscheiding en conflictscheiding worden inderdaad naast elkaar gebruikt, soms ook binnen dezelfde instelling. Wat ik daar van vind heb ik al aangegeven. Je kan eruit afleiden dat er op dit onderwerp nog veel ontwikkeling nodig is bij vrijwel alle betrokken partijen, zowel binnen instellingen als tussen de instellingen in de samenwerking bij conflictscheiding. Van het feit dat een conflictscheiding een vorm van kindermishandeling is en/of een voortzetting van partnergeweld lijken steeds meer professionals overtuigd. Aansluitend bij Kirsten kan ik het met haar eens zijn dat eerst samenwerken voor veiligheid helpt om geen partij te kiezen of schuldigen aan te wijzen maar om voldoende rust en overzicht te krijgen. Dan pas kan je beoordelen of een aanbod van mediatie of kinderen uit de knel helpend kan zijn of (juist) niet. Maar hoewel er meer kennis en vaardigheden beschikbaar komen en velen zich inspannen gelukkig is ook vooruitgang bij dit onderwerp een proces van vallen en opstaan. Goed dat je een bijdrage wilt leveren. Meer inbreng van ervaringsdeskundigheid kan de zorg bij conflictscheiding verbeteren.

  5. Beste Kirsten,

    Ik ga niet in op vechtscheidingen of ouderverstoting, wel wil ik als professional (voorheen accountmanager in de zorg en welzijnhoek), nog actief als beleidsmaker oa in het sociale domein en als ervaringsdeskundige (intiem terreur dmv stalking) op je blog reageren.

    In je blog schrijf je -citaat- Hulpverlening is in Nederland, anders dan in andere landen, gericht op het aandeel dat beiden hebben in de dynamiek van geweld. Helaas wordt deze visie, ook door hulpverleners, vaak verward met het neerleggen van schuld bij beide partijen. -einde citaat-

    In je reacties onder die blog schrijf je -citaat- “De ene partner beschuldigd de partner van dingen en de ander heeft een totaal andere versie van de situatie. Het gaat om relaties waar huiselijke geweld speelt. Een veelvoorkomende opvatting in onze samenleving is dat beide schuld hebben aan een ruzie. Als je dan als sociaal werker probeert de schuldvraag te beantwoorden zorgt dat ervoor dat je onveiligheid in stand houdt en soms verergert. -einde citaat-

    Als ik zelf niet had meegemaakt wat ik had meegemaakt dan snap ik voorgaande citaten volledig. Echter heb ik de ervaring dat in deze citaten, die grosso modo de hulpverlenersinstelling van veel hulpverleners weerspiegeld, een aantal aanname en veronderstellingen schuil gaan die in sommige gevallen de onveiligheid zo sterk vergroot en de situatie zo erg voor het slachtoffer kan maken dat je je zou kunnen afvragen of voorgaande stellingen wel ethisch verantwoord zijn in stand te houden.

    Het spreekt voor zich dat zulke heftige uitspraken van mij uitleg verdienen… bij deze:

    In veel van de situaties waar huiselijk geweld speelt (mogelijk zelfs het meerendeel) is er sprake van een wederzijds aandeel, het spiraal van huiselijk geweld, vaak is er communicatief veel voor verbetering vatbaar, verkeerde verwachtingen… mensen die veelal helemaal niet bij elkaar weg willen en (nare) patronen vaak zelf mede in stand houden. Over die situatie spreek ik hier niet.

    Waar ik het wel over wil hebben is die relaties of ex-relaties waar intiem terreur in voorkomt en/of stalking. Een relatie waar de dynamiek veelal de dynamiek is van een persoon met een persoonlijkheidsstoornis die een ander terroriseert. In deze gevallen zeg ik ook: “Helaas…. een veelvoorkomende opvatting in onze samenleving is dat beide schuld hebben aan een ruzie”. Maar ook zeg ik: “Helaas…. hebben hulpverleningsinstanties vaak de opvatting dat je moet kijken naar de dynamiek en het eigen aandeel en dat je geen schuldige mag aanwijzen omdat ze dan bang zijn de situatie te verergeren”.

    Intiem terreur kenmerkt zich immers door de eenzijdigheid van het geweld, er is dus geen sprake van een dynamiek, het is die situatie waar men spreekt van slachtoffer versus dader. Oftewel de 1 doet het, de ander doet het niet. Kortom: de een maakt zich schuldig, de ander niet. Alhoewel je niet weglopen uit angst ook een aandeel kan noemen, maar schuld zou ik dat inderdaad niet durven noemen. Gemiddeld zo 20% van de gevallen van huiselijk geweld betreft intiem terreur. Dus in gemiddeld 20% van de gevallen heeft een hulpverlener in deze sector een slachtoffer van intiem terreur voor zich (ik ben wel benieuwd zien zij echt 20%?).
    Het is mijn ervaring en de ervaring die ik inmiddels heb met werken met slachtoffers van intiem terreur dat juist bij intiem terreur slachtoffers hun niet benoemen als slachtoffer en hun laten kijken naar hun eigen aandeel voor hertraumatisering kan zorgen. Immers als je een PTSS hebt omdat je altijd te horen kreeg dat jij het was… dan werkt laten kijken naar je eigen aandeel juist contraproductief. Want dit slachtoffer heeft geleerd dat kijken naar je eigen aandeel schuld betekend.

    Uitleg:

    Picture: een dame (kan ook een heer zijn) wordt intiem geterroriseert, deze mishandeling bv door een partner met een narcistische persoonlijkheidsstoornis bestaat voor een groot deel uit haar wijsmaken dat het haar aandeel in de situatie is die het probleem vormt, zij spoort niet, zij heeft geen compassie, zij is verward, hysterisch, te gevoelig, ze herinnert zich dingen incorrect, ze ziet dingen fout, is zich niet bewust van wat ze mensen aandoet etc etc…. als zij nou maar door zou krijgen wat ze deed, zelfinzicht kreeg, besefte dat ze ziek was… dan zou ze ook snappen hoe goed hij eigenlijk was dat hij bij haar bleef en haar zo bleef steunen, ze mag blij zijn dat hij zo lief voor haar is! Maar ja, dat ziet ze niet… ze is egoistisch en niet empatisch. (Ja, je leest het goed, wat bv iemand met NPS in een intieme relatie doet is dmv manipulaties de rollen omdraaien). In gevallen zoals deze viert vaak het Stockholsyndroom hoogtij, zo ook het gevoel jezelf niet te herkennen en je stikt van schuld en schaamte gevoelens (eigenlijk dus een weerspiegeling van hoe hij zich voelt, maar wegdrukt.. of moet ik zeggen weglegt? … op haar bordje). Dit is geen situatie die van de een op de andere dag ontstaan.

    Het grote gevaar van geen schuldige aanwijzen (of laat ik het ander zeggen: geen omschuldige aanwijzen) is in deze specifieke gevallen dat men dus naar het slachtoffer kijkt en zegt “wat is jouw aandeel? en je moet alleen naar jezelf kijken!”. Terwijl het slachtoffer in principe slachtoffer is geworden van de ziekte van een ander, van de projecties van een ander. Hulpverleners kunnen bv zelf in intervisie de projecties van klanten van hun af praten, maar als een slachtoffer last van projecties van een ander heeft dan worden deze behandeld als zijnde van haarzelf. Juist als je aangeeft dat er een (on)schuldige is kan je het slachtoffer empoweren door uit te leggen welke manipulaties haar zijn overkomen, wat er gebeurd is, dat het niet zij is, dat ze niet de schuldige is, maar mogelijk alleen ter goede trouw iemand op zijn woord geloofde. Als ze weet heeft van de manipulatietechnieken zal hertraumatiseren door weer zo’n partner makkelijker voorkomen kunnen worden (stabilisatiefase)…. immers slachtoffers van intiem terreur willen diep in hun hart juist vaak graag bij hun partner weg, maar weten niet hoe (geïsoleerd), staan doodsangsten uit en denken serieus dat zij het probleem zijn. Pas in een latere fase kan je mijn inziens empoweren oa dmv het versterken van hun functionele kanten… oftewel helpen weer terug zichzelf te worden maar dan wat wijzer…

    Gelukkig hoef ik niet zoals veel hulpverleners van bv Veilig Thuis een eerste gesprek aan te gaan, daar waar bv net huiselijk geweld heeft plaatsgevonden. Want het is geen kattenpis om tussen al die verschillende signalen het juiste eruit te filteren. Immers Stockholmsyndroomtrekken kunnen lijken op de dynamiek van aantrekken en afstoten, van excuses verzinnen etc. Het is duidelijk dat waar de ene aandeel heeft in de dynamiek en dit ten delen ziet, een ander slachtoffer ook kan zeggen “het ligt aan mij” (maar nu sprak ze niet vanuit haar aandeel maar toonde ze juist een uiting van de mishandeling)… en hou dat als hulpverlener maar eens uit elkaar. LASTIG! Zie als een hulpverlener maar eens het verschil tussen iemand die paranoia is omdat ze daadwerkelijk gestalkt wordt of tussen een borderlinepatient met tijdelijk paranoide trekken. Of zie maar eens een dame die volledig in de war zegt “ik herken mijzelf niet meer, weet niet wie ik ben, ik voel een leegte, ben depressief, en alles ligt altijd aan mij… zie maar eens het verschil tussen voorgaande uitingen als kenmerk van een ziekte of als uiting/signaal van de mishandeling die heeft plaatsgevonden. Ik hoef dat gelukkig niet te doen. Wel heb ik mogen ervaren wat het met je doet als men het verkeerd inschat :-(.

    Ik denk dat als hulpverleners weet hebben van welke manipulatietechnieken intiem terroristen allemaal toepassen (en dus accepteren dat er een onschuldige in de house is wiens enige fout was dat ze die manipulatie niet door had en goedgelovig was) dat zij met hun opleiding in de hand het verschil tussen kenmerk en uiting wel kunnen zien. Manipulatietechnieken zoals erg vriendelijk en aardig zijn, vooral in het begin van de relatie, en pas gaan kleineren als je al om hem geeft (hier kan je als hulpverlener tegen aanlopen bij het willen creëren van een therapeutische relatie… als je als therapeut niet weet dat het slachtoffer juist bv door aardig bindingsgedrag in die destructieve relatie is gestapt dan zal je tevens niet snappen waarom ze zo huiverig is om in die therapeutische relatie met jou te stappen… het gevaar is dat men zal denken dat ze een hechtingsstoornis heeft. Als je als hulpverlener niet weet dat een intiem terrorist je herinneringen altijd ter discussie stelt en uitlegt wat je je dan had moeten herinneren…. dan snap je ook niet waarom ze in de weerstand schiet als je een rescripting bij haar probeert. Het gevaar is dat je denkt dat ze er niet klaar voor is, terwijl de weerstand daar is omdat je haar aan haar mishandelaar doet denken. Als je niet weet dat zij altijd te horen kreeg dat haar gevoelens incorrect waren, ze overgevoelig is, ze ziek is dan zal je ook niet snappen dat ze het moeilijk vind om op haar gevoelens te vertrouwen en ze niet meer herkent hoe welke gevoelens heten. Gevaar is dat men denkt dat je niet bij je gevoel kunt of zelfs niets meer zou voelen. Terwijl je dus aankijkt naar een gevolg van de mishandeling zullen helaas veel mensen het aanzien voor een kenmerk van een ziekte. Complexe PTSS door vroegkinderlijk trauma roept men nogal eens bij intiem terreur slachtoffers. Echter als je complexe PTSS hebt ontstaan door huiselijk geweld zal je als men limited reparenting op je los laat of good enough parent (technieken passend bij vroegkinderlijk trauma omdat dat is wat men denkt dat je hebt) je sterk gaan twijfelen aan jezelf “zou mijn partner dan toch gelijk hebben dat ik in de war ben en er fundamenteel in mijn basis (ontwikkeling) iets mis zijn?”. Een kleine nuanceverschil in diagnose met grote gevolgen.

    Soms roep ik wel eens gekscherend: als je een slachtoffer van intiem terreur (veelal complexe PTSS ontstaan door huiselijke geweld) behandeld alsof zij aan commen couple violence deed dan creëren je mensen met een nog complexere PTSS. Als je als hulpverlener niet weet wat het slachtoffer voor last kan krijgen van zulke manipulatietechnieken en uitbuiting dan kan je een belangrijke kans op een goed einde mislopen en juist een ergere situatie creëren. Immers: als je denkt dat de projecties van haar zelf zijn… Ja dan lijkt het slachtoffer degeen met een persoonlijkheidsstoornis en de intiem terrorist heeft wat hij wil: de arme man, wat goed dat hij het zo lang met haar uitgehouden heeft. Hij is zo charmant en hij bleef bij die moeilijke vrouw, ze boft maar.

    Kent de hulpverlening deze dynamiek, waarbij zij zelf met alle goede bedoelingen ten spijt een verlengstuk van de mishandeling van de dader worden gemaakt (oa omdat zij geen zijde kiezen) ook?

    Ik hoop oprecht dat deze posting mensen positief aan het denken zet.

    Mvrgr E

  6. Een groot probleem bij huiselijk geweld in echtscheidingssituaties is dat er geen, of in ieder geval veel te laat met diagnostiek wordt begonnen die erop is gericht om de risico’s van huiselijk geweld in te schatten. Er wordt gewerkt en geredeneerd vanuit het model dat het verleden er niet toe doet, het gaat om de toekomst. De relatie is toch beëindigd, dan is er toch geen HG-risico meer? In werkelijkheid is dat risico veel groter als de reden van de beëindiging van de relatie (voor een belangrijk deel) het HG.

    De essentie van het probleem is dat de betrokken professionals er moeite mee hebben om in dit soort situaties duidelijk te positioneren. De rechter die niet verder komt dan (voor de betrokken partijen) vage overwegingen als :”het lukt ouders niet …” “ouders kunnen niet communiceren” “de strijd tussen de ouders….”. Veelal wordt hier het risicomijdend taalgebruik van instanties als jeugdzorg en raad voor de kinderbescherming overgenomen. Voor slachtoffers van HG is dit gebrek aan positioneren extreem schadelijk, nu als gevolg daarvan de emotioneel gewelddadige relatie niet enkel in stand wordt gehouden, maar onbewust zelfs wordt gefaciliteerd. Was dat voorheen onder de vlag van de partnerrelatie, na scheiding wordt dat dan onder de vlag van de relatie tussen slachtoffer en dader als ouders van kinderen (de ouderrelatie).

    De term vechtscheiding veronderstelt een 2vechten=2schuld achtergrond die gelijkwaardigheid tussen deze partijen veronderstelt. Terecht wordt er op gewezen dat in situaties van HG absoluut geen sprake is van gelijkwaardigheid tussen de partijen. Maar ook de veronderstelling van 2v=2s gaat in die gevallen veelal niet op. Er is in die gevallen geen sprake van een vechtscheiding, maar van een terreurscheiding. Het juridisch podium wordt door de dader gebruikt als middel om de intieme terreur voort te zetten.

    Gelet op het opleidingsniveau van rechters mag verondersteld worden dat zij in staat moeten zijn om niet alleen in hun uitspraken, maar ook bij de behandeling van zaken duidelijk te positioneren. Als er aanwijzingen (en dat is iets heel anders dan bewijs) van HG zijn, dan vergt het Verdrag van Istanbul positionering ten behoeve van de slachtoffers omdat de focus dan gericht dient te zijn op de bescherming van de slachtoffers. In die juridische setting ligt niet alleen een legitimatie, maar ook de plicht voor rechter, jeugdzorg en raad voor de kinderbescherming besloten om te positioneren ten behoeve van de slachtoffers.

    De oplossing van de problematiek bij HG begint bij deugdelijke persoonlijkheidsdiagnostiek van de partners. Corine de Ruijter stelt dat in gevallen van highconflict divorces veelal sprake is van een psychische stoornis bij tenminste een van de partners. De wetenschap die daaromtrent door middel van diagnostiek kan worden verkregen kan in een vroeg stadium worden ingezet om in het juridisch traject de aanpak af te stemmen op de persoonlijkheidsstructuur van de partners. Waarom doen we dat dan niet? Omdat het geld kost en niet past in de budgettaire doelstellingen van rechtspraak. Het financieringsmodel van de rechterlijke macht is gebaseer op zogeheten output-financiering, ofwel pay per decission. Dus zaken moeten zo snel mogelijk afgedaan worden en dat tast de rechterlijke onafhankelijk aan. De rechter die onder druk van quota gerelateerde doelstellingen zijn werk moet doen, kan zijn werk niet onafhankelijk en naar zijn eigen inzicht doen. Dus komt dat broodnodige onderzoek er niet want het vormt een gevaar voor de te halen quota. En toch zeker niet als het om partijen gaat die op basis van gefinancierde rechtsbijstand moeten procederen. Want dan moeten de kosten van het onderzoek helemaal uit het budget van de rechtbank worden bestreden en dat is tegen het zere been van het gerechtsbestuur. Dat zal voor velen ontluisterend zijn, maar het is wel de realiteit van alledag.

    Oplossingen? Nee, die komen er niet omdat voor Nederlandse politici geld belangrijker is dan de mens. U gelooft mij niet? Nog één voorbeeld dan. De kinderrechter die een ondertoezichtstelling of een uithuisplaatsing op zitting moet behandelen heeft daarvoor 20 tot hooguit 30 minuten beschikbaar. Maar wanneer het gaat om een geldvordering van een paar honder euro, dan wordt een zitting al gauw 90 minuten uitgetrokken. Hoe heeft het toch zo ver kunnen komen? Daar een uitspraak over willen doen is riskant, een parlemtaire enquete ligt meer in de rede.

    En vlak voor dat ik op de verzendknop druk na een laatste lezing denk ik: eigenlijk best wel off-topic. Maar dat maakt niet uit, want het verzet moet ergens beginnen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.