Boos zijn ze soms, de mensen die ik aan de telefoon heb tijdens mijn werk bij Veilig Thuis. Boos op alles, de wereld en vooral op de hulpverlening en politie die maar niks doen. Soms sta ik op het punt om het gesprek af te kappen als het gesprek toch nog een vreemde draai krijgt. Als ik in een uiterste poging aangeef “dat ik graag zou willen dat ik het kon veranderen, maar dat ik daar echt zo een-twee-drie het antwoord ook niet op heb”.

Mensen verwachten vaak helemaal niet een direct een oplossing. Hoe boos ze ook zijn. Zij realiseren zich ook wel dat als zij het niet opgelost krijgen dat het jou ook niet direct lukt.

Het doet mij denken aan mijn werk als outreachend maatschappelijk werker in Utrecht. Daar kwam ik in aanraking met mensen die eigenlijk door de hele hulpverlening als ‘onbereikbaar’, ‘agressief’ of ‘niet-willend’ werden gezien. Heel vaak had ik aan dat voorgekauwde oordeel geen boodschap. Ik wilde eerst met eigen ogen ervaren hoe iemand was.

Het lukte vaak wel om in contact met mensen stappen te zetten. Als ik me niet liet weerhouden door afwijzing of boosheid. Vol bleef houden, rustig bleef en luisterde. Vaak lag er een behoefte dat mensen vooral gehoord en gezien wilden worden. Dit gaf hen steun en kracht om weer verder te willen, nadat ze door velen uitgekotst waren.

Wat ik vooral geleerd heb van die tijd is dat er verschillende vormen van agressie en woede konden spelen. Maar dat deze vaker niet tegen mensen gericht was, maar vooral uiting van de onmacht ten aanzien van de eigen situatie was. Door dit te zien en te erkennen, in plaats van af te wijzen, geeft mensen zoveel lucht, dat een gesprek over wat er wel mogelijk is, ineens weer plaats kon vinden. Het geven van een empathische reactie waaruit blijkt dat je de onmacht en het verdriet ziet en erkend is daarbij een hele simpele interventie die veel duidelijkheid schept.

Hoewel de confrontatie met woede lang niet altijd makkelijk is, heb ik er als hulpverlener veel meer aan gehad om hiermee om te leren gaan, dan het uit de weg te gaan. Want daardoor gaf ik niet alleen mijzelf, maar vooral ook de cliënt de ruimte om met deze emoties te leren dealen.

Ieder mens heeft emoties waarmee ze in meer of mindere mate moeite hebben. Daarmee leren omgaan en ook deze ervaringen in te weten zetten voor de hulpverlening is niet vanzelfsprekend. Maar juist in het werken met situaties waar sterke emoties een rol spelen, zoals bij huiselijk geweld of kindermishandeling is dit een van de aspecten waarop hulpverleners de aansluiting kunnen maken bij de cliënten.

Cursus Professionele en persoonlijke moed geaccrediteerd door het SKJ

Goed nieuws voor Jeugd- en gezinsprofessionals. De cursus Professionele en persoonlijke moed die Sietske Dijkstra, Hameeda Lakho en ik hebben ontwikkeld, is geaccrediteerd door het SKJ. Na deelname aan de cursus en voldoen aan de toetsing ontvang je 22 punten in de categorie Formeel leren. De cursus bestaat uit twee lesdagen en een halve terugkomdag.

Eerstvolgende cursusdata zijn:
Maandag 11  maart, maandag 25 maart  en maandag 8 april  (dagdeel) is de terugkomdag.

Meer informatie via: Cursus Professionele en persoonlijke moed

0 reacties

  1. Mooi dat jullie dit in een training onder gebracht hebben. Ik probeer dit al een paar jaar aan werkers duidelijk te maken dat boosheid een vorm van onmacht is en hoe je hier succesvol op kunt reageren door professioneel op kunt reageren door vanuit jezelf erkenning te geven aan het gevoel van deze mensen. Treedt in contact geef erkenning en je kunt samen op weg naar oplossingen en een mooi resultaat. Ja, het is eigenlijk heel simpel! Het vraagt echter durf om uit de control te stappen en ook de boze mens zijn/haar te laten vertellen. Veel terug gehoord, dat mensen het als plezierig ervaren hebben dat iemand in contact met ze was en dat het dan ook oké was wanneer we het een keer niet eens waren! Succes!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.