Als blogger over het werken met huiselijk geweld als sociaal werker, ben ik actief op social media. Iets waar binnen ons vakgebied soms nog wel wat voorzichtig mee omgegaan wordt, zeker als het gaat om inhoudelijke en hulpverleningtechnische zaken. Begrijpelijk ook, als ik zie hoe kritisch er gekeken wordt naar hulpverleners en wat er verteld wordt over huiveringwekkende situaties. Heel persoonlijk soms en dat kan heel aangrijpend zijn.

Toch duik ik er met regelmaat wel in. Want ook ik ben zichtbaar en ook ik krijg wel eens wat over me heen.

Wat wordt er op andere plekken geschreven over hulpverleningservaringen? Vanuit het perspectief van de cliënt. Ik wil mezelf voeden en ben altijd nieuwsgierig hoe ik mijn eigen werk verder kan verbeteren. Want, als er iets is waar ik mij met hart en ziel voor in wil zetten, dan is het wel voor ‘ons’ vak. Ik lees veel en ja, soms wordt ik er heel benauwd van omdat er echt hele nare dingen geschreven worden. Verbale aanvallen, het over een kam scheren van ‘de hulpverlening’ of de ‘jeugdzorg’. En ook al gaat het niet over mij, het raakt mij wel.

Ik wil er voor wegduiken, het wegduwen en het nare gevoel wat mij soms echt wakker kan houden niet voelen. Dat is dus wat verbale aanvallen met mij doen. Ik wil het eigenlijk niet onder ogen komen.

Door zo zichtbaar te zijn, ben ik mij bewust, neem ik een risico. Namelijk dat mensen ook op mij reageren. En dat is niet altijd leuk.

Toch doe ik het. En daarvoor heb ik een goede reden. Ik lees namelijk ook over diepe teleurstelling, angst en geraaktheid. Mensen die zich niet gehoord en serieus genomen voelen. En dus laat ik reacties toch binnenkomen. Mezelf de vraag stellend: wat kan ik doen?

Wat kan ik zelf in mijn werk doen om ervoor te zorgen dat de mensen met wie ik in aanraking kom merken dat ik hen zie of hoor.

Het enige waar ik namelijk invloed op heb, is mijn eigen handelen. Dus helpt het mij om ogenschijnlijk kort-door-de-bocht- reacties, aanvallende reacties of verdraaiende werkelijkheden waarin ook ik op werk van collega hulpverleners aangesproken wordt. Ook al roept alles in mijn lijf dat ik er van weg wil.

Dus ja, ik ben zichtbaar. Daarmee ben ik ook kwetsbaar. Maar weet je wat het mooie is? Ik merk dat het gewaardeerd wordt om zichtbaar te zijn, ik hoor het van collega’s, van mensen die reageren op mijn blogs, maar ook van (potentiële) en oud-clienten. Dat is waar ik het uiteindelijk voor doe. Het gaat niet om mij, het gaat om jullie! En dat is een enorm krachtig gevoel.

Ik hoop dat steeds meer collega hulpverleners dit ook gaan doen. Maak jezelf zichtbaar, laat zien en merken waar je voor staat, dat je betrokken bent. Want het is een geweldig gevoel om te kunnen werken vanuit je hart en dat mag best gezien worden!

 

Meer lezen om te ervaren hoe ik werk aan de zichtbaarheid van ons vak? Lees alle blogs hier terug: kirstenregtop.com/blog

0 reacties

  1. Werken vanuit je hart verhoogd de kwaliteit van je werk, toont je authenciteit en maakt dat je echt in contact bent met je gesprekspartner, klant, collega, etc.
    Gebruik op een professionele wijze je eigen verhaal wanneer je daarmee aansluiting kunt krijgen met wie je in gesprek bent. Laat je zien en blijf jezelf.
    Je bereikt daarmee vaak betere en mooiere resultaten.

  2. Hallo Kirsten,
    Mooi hoe je hiermee hulpverleners, maar eigenlijk iedereen, aanmoedigt om je kwetsbaarheid als kracht te zien en als manier om je te verbinden met anderen. Dit is ook weer professionele en persoonlijke moed voor mij.
    Ik kijk er naar uit je te ontmoeten!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.