Anderhalve week geleden publiceerden Atria en Blijfgroep het onderzoek: Welk geweld telt?  Uit dit onderzoek bleek dat circa eenderde van de respondenten partnergeweld toelaatbaar vond. Cijfers die mij an sich niet zozeer shockeerden omdat wel bekend is dat ongeveer 1 op de 3 à 4 mensen zelf huiselijk geweld meemaakt in hun leven.

Bovendien werd door Renée Römkens in Nieuwsuur (17 januari) ook nog aangegeven dat in eerste instantie bijna iedereen (90%) aangaf huiselijk geweld te verwerpen. Nadat echter concrete situaties voorgelegd werden, bleek dit niet meer zo eenvoudig te liggen. Iets wat je heel vaak ziet gebeuren als je met mensen in gesprek gaat over een onderwerp waar zij een heel duidelijke mening over lijken te hebben.

Maar huiselijk geweld zou dus volgens de respondenten uit het onderzoek toelaatbaar moeten zijn onder bepaalde omstandigheden. Wat mij daarom wel shockeerde is dat er zo ontzettend weinig ophef over deze cijfers is ontstaan. Daarom zet ik deze week 3 redenen op een rijtje waarom we niet boos worden om zoiets als deze uitslagen maar het volgens mij wel zouden moeten zijn!  Lees je mee?

1: Huiselijk geweld is een privékwestie

Totaal achterhaalde gedachte natuurlijk. Sinds 2002 is huiselijk geweld een publieke kwestie geworden door een kabinetsnota: Privégeweld-publieke zaak. Toch kan je er grote moeite mee hebben om huiselijk geweld als ‘buitenstaander’ bespreekbaar te maken. Ik hoor vaak mensen die advies vragen zeggen: “ik hoor me er eigenlijk niet mee te bemoeien.” Of… “Deze mensen zullen wel denken, waar bemoeit ze zich mee…”

En ja, vaak denken we dat. Terecht ook wel. Want je privacy is ontzettend belangrijk. En iedereen doet toch wel eens iets waar hij of zij zich ontzettend voor schaamt? Je moet ook zelf wel een kans krijgen dit te herstellen.

Maar… als je dan weet, dat geweld gedijt bij geheimhouding. Dat geweld door het aangaan van gesprekken vele malen sneller stopt. Dat mensen die het mee gemaakt hebben dachten: “Was er maar iemand die het mij had gevraagd?”

Dan is het dus terecht dat huiselijk geweld niet kanger een privékwestie is, maar een publieke zaak en de verantwoordelijkheid van jou en mij om ons in te spannen het te stoppen. Zeker als je de juiste opleidingsachtergrond en het vak hebt om dit te doen.

2. Als je van huiselijk geweld beschuldigd wordt heb je gelijk een enorm stempel

Dat klopt als een bus. En dat komt omdat we er met zijn allen erg ingewikkeld over doen. Als we een verkeersovertreding maken, dan zijn we niet direct een wegpiraat. Terwijl, als een ruzie dusdanig uit de hand loopt dat de spullen door de huiskamer vliegen en resulteert in een schreeuw en scheldpartij waar de politie bij moet komen, dan zijn we ineens agressievelingen of mishandelaars?

Wij oordelen snel over agressief gedrag. Daarbij is agressief gedrag ook nog eens iets wat we liever niet zien en waar we van wegrennen (wat op zichzelf een heel gezonde reactie is). Daarbovenop plaatsen we iemand het liefst in een hokje, waar we zelf niet in horen. Maar er gebeurt iets paradoxaals, juist omdat we  in ongeveer hetzelfde percentage van de situaties ook geweld zelf meemaken of plegen. Omdat het onszelf ook betreft, wordt het echter lastiger uitgesproken te oordelen.

Maar waarom gaan we niet gewoon met het gedrag van iemand aan de slag? Het gedrag is immers niet ok. Dat wil niet zeggen dat de persoon zelf ook niet ok is? Iets minder ingewikkeld doen, maakt de situatie gelijk een stuk minder beladen.

3. Zolang we geweld niet veroordelen, geven we het steun

Ja natuurlijk vinden we het heel erg als we horen dat iemand geslagen is door zijn of haar partner. Maar het zou maar zo kunnen dat diegene het uitgelokt heeft. Of dat je wel gehoord hebt dat hij of zij niet zo’n makkelijke is.

Door het gewelddadige gedrag te verklaren aan de hand van het gedrag van het slachtoffer, geven we steun aan de pleger. Dus zolang we dat blijven doen. Ja, dan houden we het geweld lekker in stand met elkaar.

Natuurlijk is het goed om in de hulpverlening te kijken hoe de escalaties of conflicten binnen de partnerrelatie ontstaan en verlopen. Maar door daar van buitenaf een oordeel over te geven helpt het koppel zeker niet om er samen uit te komen.

Kortom:

We hebben nog een wereld te winnen om geweld daadwerkelijk te kunnen stoppen. Een van de sleutels daarbij ligt in hoe wij aankijken tegen partnergeweld. Daarom ben ik heel blij met de duidelijke resultaten van het onderzoek en hoop ik, dat we met elkaar gaan werken aan nieuwe maatschappelijke normen om effectiever het geweld te kunnen bestrijden.

Doe jij mee? Help jij mee huiselijk geweld te stoppen?

 

P.s. deze week bestaat mijn blog alweer 3 jaar! Het begon met deze blog over mijn eerste ervaring met huiselijk geweld als sociaal werker. Ik deel hem graag nog een keer met je: Eerste contact