Vorige week introduceerde ik een nieuwe blogserie over ‘Dader-dilemma’s’. Al eerder kwamen een aantal series aan bod zoals die over Vooroordelen ten aanzien van Huiselijk Geweld en Digi-nieuws. In deze serie, die als een draad door de komende maanden zal lopen, staat de hulpverlening aan plegers van Huiselijk Geweld centraal. Hoe kunnen wij als professionals daar vorm aan geven. Welke dilemma’s komen wij tegen? Maar ook: welke tips krijgen wij van de plegers zelf? Deze week daarom de echte aftrap, met drie tips van een pleger van Huiselijk Geweld, om hulp te kunnen bieden. Lezen jullie mee?
René heb ik gesproken in een telefonisch interview. Openhartig vertelde hij over zijn leven waarin Huiselijk Geweld een grote rol heeft gespeeld ook nu nog, maar dan op een positieve manier. Zo zet hij zich momenteel in voor een zelfhulp groep in Eindhoven, ‘Agressie, en daarna’. Waarmee hij anderen wil bereiken om het geweld te laten stoppen. Over deze groep in een volgend blog meer. Deze keer ga ik in op een aantal tips die ik uit het interview met hem heb gehaald die ik als professional zeker ter harte wil nemen.
Tip 1: Vraag naar het verleden.
René vertelt dat hij een turbulente jeugd heeft gehad. Er was sprake van vele ziekenhuisopnames en ziekte. Mede hierdoor was de zorg voor hem voor zijn ouders erg zwaar. Zo goed als zij op dat moment konden hebben zij hem op willen voeden. Uit de geschiedenis die hij mij gemaild heeft, kon ik opmaken dat ze geprobeerd hebben hem met harde hand in het gareel te krijgen.
René wil zichzelf geen slachtoffer noemen van zijn jeugd maar dat wat hij er van verteld heeft, wekt bij mij de indruk dat er geen sprake was van een veilige opgroeisituatie. Met grote gevolg voor hem in zijn verdere vorming. Maar zoals hij zelf aangeeft; je houdt van je ouders en je weet niet beter.
Tip 2: Ben er ook voor de dader
Als een pleger van geweld om hulp vraag. Zorg dat je er bent. Sluit de deur niet en zoek samen naar mogelijkheden voor passende hulpverlening. René heeft aangegeven meerdere keren hulp te hebben gezocht maar nergens daadwerkelijk aansluiting bij zijn behoeften te hebben gevonden. Wees wel reëel, de drempel naar intensieve hulpverlening zoals René heeft gehad (ca. 1 1/2 jaar vanuit een GGZ instelling) is hoog. Een huisarts moet een verwijzing doen en die stap is groot voor plegers, aldus Rene.
Ook geeft hij aan dat het leed vaak al geschied moet zijn om voor trajecten in aanmerking te komen. Een schrijnende conclusie.
Tip 3: Sluit aan bij kwaliteiten
Als je verder in het traject bent is dit met name relevant. Wat maakt dat iemand niet terugvalt in zijn oude gedrag? Als iemand zich gewaardeerd voelt en zelfverzekerd kan zijn over de eigen kwaliteiten. (Bijna) niemand is altijd alleen pleger en zeker wanneer er een behandeling gestart is en uitzicht op vooruitgang is het van belang op kwaliteiten van mensen aan te sluiten.
René wil niet goed praten wat hij kapot heeft gemaakt. Hij geeft wel aan dat hij het waardeert dat zijn behandelaar verder heeft gekeken en hem gestimuleerd heeft toen hij met het plan kwam om zich op een positieve manier in te zetten.
René kwam met het idee om de zelfhulpgroep ‘ Agressie en daarna’ op te zetten. Voor hem is dit een vorm die de leegte na het afronden van de behandeling op een zinvolle manier op kan vullen. Het helpt hem terugval te voorkomen en tegelijkertijd bereiken hij en zijn collega daarmee veel mensen die daarmee hopelijk eerder het geweld kunnen doorbreken.
Volgende keer meer over deze zelfhulpgroep in de serie Dader-dilemma’s
Wil je meer weten van deze zelfhulpgroep in Eindhoven? Kijk dan op de facebooksite of neem contact op met René via:
Telefoon: 06-1098 4671
Mail: agressieendaarna@mail.com
0 reacties