Een aantal weken geleden ben ik gestart met de blogserie: Daderdilemma’s. In de eerste blog kwamen 3 tips van een pleger van Huiselijk Geweld aan bod. Naast deze waardevolle tips vond ik het met name boeiend dat René een zelfhulpgroep heeft opgestart, waar ook plegers terecht kunnen. Wat zou het mooi zijn als dit op meer plekken bereikbaar zou zijn in Nederland. Wil je weten waarom? Lees dan mee!
René heeft 50 jaar van zijn leven met agressie en geweld geleefd. Het heeft zijn leven, zo mooi als het had kunnen zijn, kapot gemaakt. René heeft na een intensieve behandelperiode een plan opgesteld zodat hij zijn eigen triggers en valkuilen kan herkennen. Ook heeft hij besloten zijn eigen ervaringen op een positieve manier in te zetten. Namelijk door het opstarten van een zelfhulpgroep in Eindhoven: Agressie, en daarna?
Deze groep vindt één keer in de week plaats. De groep richt zich zowel op plegers als op slachtoffers. René geeft deze groep samen met een vrouw, die zelf ook een verleden heeft met huiselijk geweld en dit achter zich heeft gelaten.
Hij heeft het enorm lastig gevonden dat hij geen aansluiting kon vinden bij de hulpverlening in zijn worsteling ‘het beest’ in hem de baas te worden. De drempel voor reguliere behandelingen heeft René als groot ervaren. De laagdrempelige behandelgroepen waren kortdurend, waardoor het voor hem niet voldoende aansloot om 50 jaar agressie de baas te kunnen. Niet alleen slachtoffers maar ook plegers van geweld moeten een enorme drempel over alvorens zij om hulp durven vragen.
Met de groep willen Rene en zijn partner mensen bereiken voor wie die stap naar hulpverlening te groot is. Hij merkt dat het door deelnemers als heel positief wordt ervaren dat hij aan mensen kan laten zien dat je je zelf zo kan leren kennen dat je ‘het beest’ in jezelf een plek kan geven. Ook voor de slachtoffers die het aanvankelijk lastig vinden om hun verhaal te delen. De grote kracht ziet hij dan ook in zelfonthulling. Delen van de eigen historie draagt bij aan het open maken van de ander.
Het helpt omdat de ander merkt dat daadwerkelijk alles bespreekbaar is. Dat wordt nog extra kracht bij gezet doordat de eigen ervaring het ook voelbaar maakt voor de gesprekspartner van de avond. Hij is zich er wel van bewust dat zijn verhaal zeker niet het verhaal van de ander hoeft te zijn. Voor vijf verhalen zijn vijf trajecten te bedenken, daar zou de hulpverlening wat hem betreft dan ook meer op gericht moeten zijn.
Bovendien kan hij erkenning bieden. Het is logisch, aldus Rene, dat je iemand de schuld wil geven van je eigen ellende. Natuurlijk ga je naar je eigen jeugd kijken. Maar inmiddels heeft hij zich gerealiseerd dat zijn ouders ook in een bepaalde tijd en generatie op zijn opgevoed en leefden. Een tik op de vingers was toen normaal. Hij kan het hen niet kwalijk nemen, want zij hebben hem naar eer en geweten opgevoed.
De groep ‘Agressie, en daarna’ is in maart gestart. Tot nu toe komen er elke week wel mensen om hun verhaal te doen. De kracht zit hem in de samenwerking tussen René en zijn collega. Als er behoefte is alleen het verhaal te kunnen doen, dan is die ruimte er. Het hoeft niet allemaal in de groep. Maar dat er behoefte is aan lotgenotencontact, dat is duidelijk.
Ik ben heel benieuwd hoe deze groep blijft lopen en hoop dan ook dat ik jullie over een tijdje een update kan geven. Het zou heel mooi zijn als dit mogelijk is in de regio waarin ik werk, omdat ik denk dat heel veel mensen zichzelf maar vooral ook de ander heel veel leed kunnen besparen!
Wil je meer weten van deze zelfhulpgroep in Eindhoven? Kijk dan op de facebooksite of neem contact op met René via:
Telefoon: 06-1098 4671
Mail: agressieendaarna@mail.com
Mocht je een tip hebben voor een lotgenoten groep bij jou in de regio? Reageer dan op deze blog, misschien help je er iemand verder mee!
0 reacties