Twee weken geleden was ik al gegrepen door het programma Dreamschool op NPO 3. Of beter gezegd door de deelnemers en organisatoren van het programma. Wow, wat kunnen zij ons, sociale professionals mooie inzichten geven over interactie en (hulpverleningsrelaties). Dat terwijl er geen hulpverlener aan te pas komt! Ik wil je graag door mijn bril laten meekijken en ben benieuwd of jij ook zo ervaart wat ik heb ervaren…

Dreamschool in een notendop

Het programma zet een ‘droomschool’ neer. 16 schoolverlaters volgen een lesprogramma van bekende nederlanders. Zij geven les over hun vakgebied. Het zijn mensen als Inez Weski, Peter R. de Vries, Abdelkader Benali en Karin Bloemen. Zij mogen op hun eigen manier de lessen vormgeven. De school wordt geleid door Lucia Rijker (ex-profbokser en ervaringsdeskundige) en Eric van ’t Zelfde (schooldirecteur die meerdere scholen heeft opgekrikt tot goed presterende scholen).

Ik heb enorm veel bewondering voor de wijze waarop Lucia  Rijker dit programma draagt. Middels haar bokslessen gaat ze jongeren fysiek uitdagen en gaat binnen de groep de confrontatie aan. Ze geeft jongeren zeer directe feedback. Ze lijkt haarfijn de jongeren er uit te pikken die het nodig hebben gezien te worden.

Wat heeft mij daarin zo gegrepen? 

Wat mij enorm geraakt heeft is wat Lucia Rijker in de tweede aflevering gedaan heeft. Leerling Demi lijkt het er een beetje bij te laten zitten. Ze komt te laat, is ongeïnteresseerd en laakt de regels. Waar rector Eric van ’t Zelfde de autoritaire aanpak wil inzetten remt Lucia hem af. Ze gaat het gesprek aan. Of beter gezegd ze laat de stilte vallen. Ze kijkt Demi aan. Ze ziet haar. Waardoor Demi breekt.

Het lijkt alsof Lucia begrijpt dat Demi zichzelf aan het ondergraven is. Alsof ze doorziet dat ze gewend is aan het ‘laten’ mislukken. Haar eigen falen bevestigd gaan zien. Het vechten tegen de autoriteit, wat ze gewend is, laat Lucia niet toe. Simpelweg door haar te zien. Ik ben heel benieuwd hoe zij zich de komende weken gaat ontwikkelen.

Nog een mooi inzicht

Een tweede moment wat mij heel veel inzicht  geeft was het moment waarin de beide schoolleiders een drietal jongeren aanspreken op een gevecht wat zij in Amsterdam hebben gehad met een voorbijganger (aflevering 4). De dynamiek van de groep er omheen laat zien hoe het ook bij huiselijk geweld situaties door de omgeving lastig wordt gemaakt om geweld achter je te laten. Het geweld was ‘normaal’ volgens de jongeren, want die ander begon of deed toch zo onbeschoft? De jongeren vormen een eenheid in het kiezen van hun positie.

In het gesprek met Donilio wat Lucia daaropvolgend voert, voelt Lucia zich geschoffeerd door Donilio. Doordat hij het gevecht op straat vergeleek met een gevecht in de ring. Dit kwetste haar omdat zij gevecht in de ring vanuit zo’n ander kader bekijkt dan geweld op straat. Vanuit Donilio bekeken vind ik het schrijnend waar te nemen dat jongeren zoals hij, schijnbaar hun dagelijks leven als (over)leven en een strijd zien. Als je vanuit dat referentiekader kijkt lijkt het stoppen van geweld in zijn algemeenheid en het in stand houden van heel veel (huiselijk)geweld in onze samenleving zo verklaarbaar.

We hebben nog een lange weg te gaan…

De nabrander

Binnen het programma Dreamschool gebeurt er veel. De jongeren worden geportretteerd en lichten een tipje van hun (vaak problematische) achtergrond toe. De jongeren verschillen qua achtergrond, intelligentieniveau en interessegebied. De docenten geven op zulke verschillende manieren les dat elke les een nieuwe dynamiek oplevert. De ‘schoolleiding’ heeft verschillen van inzicht op het gebied van de begeleiding van de jongeren. Maar een ding is de rode draad in het geheel. Iedereen, de jongeren incluis, zetten zich in om de school tot een goed einde te volbrengen en de leerlingen te inspireren iets moois van hun leven te maken.