Als je een trui wilt gaan breien zit er maar één ding op. Je moet het beginnetje van de wol zien te vinden. Soms is dat nog best wel lastig in zo’n bolletje en trek je het ene verkeerde draadje na het andere los. Frustrerend! Maar om de steken op je pennen te kunnen zetten moet je toch echt eerst op zoek naar dat ene losse eindje.
Dat geldt overigens voor alle dingen die je doet. Je moet ergens beginnen.
Als je een boek wil lezen moet je eerst het alfabet leren kennen.
Als je wilt leren zwemmen moet je toch echt eerst een keer te water gaan.
Als je een sociaal werker wilt worden zal je je eerst aan moeten melden voor een opleiding.
Maar weet jij wat je kunt doen om huiselijk geweld te stoppen?
Als je echt huiselijk geweld wil stoppen begin je niet bij het ontwarren van het patroon, het stellen van een grens, het confronteren.
Het èchte begin is het moment dat je het gesprek aangaat wanneer je gehoord hebt dat jouw vriendin door haar partner bij de strot is gegrepen.
Het èchte begin is het moment dat je jouw collega laat merken dat je klaar voor hem staat en dat er ook met jou over de ruzies met zijn vrouw gesproken mag worden.
Het èchte begin is dat je de moeder van het vriendinnetje van je dochter de tijd geeft om te vertellen over de onmacht die zij ervaart als haar kind haar uitscheldt.
Waar het om huiselijk geweld gaat, dan kan is het heel lastig om ècht te beginnen, in actie te komen.
Je voelt je er misschien wel verantwoordelijk voor. Of hoopt dat het slechts een eenmalig voorval was en dat het vanzelf over gaat. Maar toch blijft die ene situatie in jouw gedachte. Verwarrende en confronterende gedachten kunnen door je hoofd spelen. Maak je het niet erger? Bemoei je je niet met iets wat jou niet aangaat? Heeft het wel zin? Wil ik dit wel aangaan? Zit ik er dan niet aan vast?
Die gedachten maken het lastiger om in actie te komen. Terwijl ik er van overtuigd ben dat jij, net zoals vele anderen best wel iets wilt kunnen doen. Want het is toch onverteerbaar dat huiselijk geweld bestaat?
(Tekst gaat door onder de afbeelding)
Daarom ontwikkelde ik het drie muren model. Om jou niet langer naar het begin te laten zoeken.
Want huiselijk geweld blijft vaak voor je verborgen en als je dan toch eenmaal binnen bent, blijven er drie onzichtbare muren tussen jou en jouw vriend, vriendin, collega, buurvrouw of kennis in staan. Muren die ondoordringbaar lijken zowel voor jou als de ander waarover jij zorgen hebt.
Het begint met het doorbreken van die onzichtbare muren die tussen jullie in staan.
Als je die drie muren weet te doorbreken, dan kan je een gesprek voeren wat impact heeft. Waardoor niet jij het geweld gaat stoppen, maar je een zaadje plant van hoop, iemand zich gezien kan voelen en steun kan ervaren.
Want als jij al één gesprek kunt voeren wat impact heeft op jouw vriend, collega of buurvrouw en zij voelen dat zij hier niet meer alleen voor staan. Dan zullen zij zelf sneller de stap zetten om het geweld te stoppen. Misschien niet direct, maar het zal hen altijd bijblijven.
Dus ik vraag jou niet om huiselijk geweld te stoppen. Maar wel om een begin te maken. Dat ene losse draadje te zoeken. Voor diegene die jij in gedachte hebt, voor degene waar jij om geeft.
Wil jij dat ik naar jouw organisatie toekom om een lezing te geven over het drie muren model? Of organiseer je een themadag voor jouw personeel en vind je het belangrijk om een maatschappelijk thema als huiselijk geweld aan de orde te brengen? Maar twijfel je misschien over het onderwerp? Stuur mij dan een mailtje voor een belafspraak, dan denk ik graag met je mee. Mailen kan naar: info@kirstenregtop.com
Wil je graag direct meer weten over het 3 muren model? Vraag dan het gratis e book aan: “how one conversation can have an impact on stopping domestic violence”.