Dit is hem dan.. mijn 200ste blog. En ineens overvalt me een writersblock. Waarover moet het gaan? Welk onderwerp en boodschap centraal? Gedachten malen en telkens dat irritante interne stemmetje: “Nee, niet goed genoeg, niet interessant genoeg”. “Waarmee kan je nou echt mensen raken?”.
Deze ochtend heb ik mooie gesprekken gevoerd met Annemieke Blom van het Verdwenen Zelf en Lara van Gaalen van het kunstproject “Voltooid herstelde tijd”. Twee vrouwen die zich ook inzetten om huiselijk geweld te stoppen, de een door individuele begeleiding te geven en trainingen, de ander door het creëren van kunstwerken die raken.
Na deze ontmoetingen stap ik licht vermoeid de trap van Amsterdam Amstel op. De afgelopen weken zijn niet in de koude kleren gaan zitten. Alsof de zwaarte vanaf mijn schouders mijn benen ingezakt is zet ik het ene been voor het andere. Zodra ik de trein in stap gaat het malen door. ‘Hoe is het eigenlijk begonnen?’ ‘Waar is nog de grootste winst te behalen? Hoe komt het toch dat zoveel professionals, ervaringsdeskundigen, wetenschappers en andere mensen die ik ontmoet, zoveel doen om huiselijk geweld te stoppen? Ieder op zijn eigen manier?’
“De steen in de vijver” zegt Annemieke in het gesprek eerder. “Iedere keer gooien jij en ik stenen in die vijver. En het water rimpelt maar door. En bereikt iedere keer weer iemand.”
Mijmerend loop ik over station Utrecht naar de volgende trein. Ik zie mensen gehaast langs me heenlopen. Mijn eigen loop lijkt vertraagd. Zweet over mijn lijf van de hitte.
Eenmaal in de trein pak ik mijn laptop erbij en realiseer me dat dit is hoe het begon. In de trein, van en naar station Utrecht. Op weg naar de buurtteamorganisatie Sociaal. Waar ik na de geboorte van onze jongste begon aan een nieuwe functie: coördinator Geweld in Afhankelijkheidsrelaties. Vol energie. Het verschil moest gemaakt worden. Voor al die mensen die met huiselijk geweld te maken hadden. Maar ook voor mijn collega’s die tussen de enorme transitie van jeugd en een nieuwe organisatie het hoofd boven water probeerden te houden. Voor hen ging ik bloggen. Elke dag als ik in de trein zat, van en naar mijn werk, schreef ik.
Als ik de bomen tussen Utrecht en Amersfoort langs me heen zie razen denk ik aan toen. Ik denk aan mijn collega’s. Hoe we soms zonder enige voorkennis bij mensen aan gingen bellen. “Hoe gaat het met jou?” was vaak de eerste vraag om het contact te maken.
Waar ik zelf ook vaak lichte spanning of zelfs angst voelde voor een eerste ontmoeting. Maar toch ging, dankzij de steun van mijn collega’s. Mijn eigen gevoel meenam maar mij er niet door liet leiden. Want, zo blijft mijn overtuiging, ieder mens verdient een eerlijke kans en een menswaardige benadering.
Het is die steen in de vijver. Iedere keer weer.
Met mijn blogs wilde ik hen, mijn collega’s, inspireren, een hart onder de riem steken. Het te blijven aangaan. En niet weg te kijken van huiselijk geweld. Hoe moeilijk soms ook.
Door de nuance te zoeken en de verbinding te maken met ervaringsdeskundigen, professionals en wetenschappers laten voelen dat er een ‘samen tegen huiselijk geweld is’.
Want hoe verschillend we ook denken. Ik ben me er heel erg van bewust dat wat ik zeg in mijn blogs ook niet ‘de waarheid’ is. Er bestaan meerdere waarheden naast elkaar. En huiselijk geweld is ook een rot-term, want er is niks huiselijks aan huiselijk geweld. En ook zijn er daders en slachtoffers en lopen deze twee soms gigantisch door elkaar. En zijn zowel mannen als vrouwen en alles wat er tussenin en doorheen gaat, ook slachtoffer en dader. En zijn kinderen soms het vergeten stuk van het gezin, maar worden tegelijkertijd kinderen ook het probleem gemaakt van iets wat tussen de ouders speelt. En zijn er soms geen feiten waarnaar je onderzoek kan doen. En worden mensen gedwongen om iets te doen waarvoor ze enorme angst voor of weerzin tegen hebben. En zijn slachtoffers niet altijd aardig en kunnen plegers je ontzettend om de tuin leiden. En is het vaak het topje van de ijsberg wat je te horen krijgt in een onthulling. En duurt het soms jaren voordat iemand in staat is geweld te stoppen of weg te gaan.
Huiselijk geweld is zo complex en ingewikkeld dat het heel veel verschillende benaderingen en insteken vraagt. En het ook heel erg veel vraagt van hulpverleners om de juiste aansluiting te kunnen maken. Dus ik ben dankbaar dat ik zie en merk dat er zoveel mensen zijn, en in mijn beleving zoveel méér mensen zijn, dan zes jaar geleden, die dit thema hoog op de agenda hebben. Want juist zo dragen we allemaal ons steentje bij. In de vijver.
Vol goede moed stap ik de trein uit in Apeldoorn. Mijn writersblock overwonnen. Door gewoon te starten met schrijven. En kom tot de conclusie: Ja, ik gooi ook elke keer een steentje in de vijver, met mijn blogs, social media acties, trainingen en lezingen. En iedere keer dat het er over gaat, is een kans het beest in de bek te kijken. Ondanks angst of spanning die je voelt die jou er van wil weerhouden dit te doen. En iedere keer moet je elkaar helpen om je er niet door te laten leiden, maar wél in actie te komen. Zodat je met jouw steentje het water bij iemand echt in beweging kan krijgen. Begin gewoon, dan kan je alles uiteindelijk overwinnen.
Het is één van de grootste nachtmerries die je als hulpverlener kan overkomen. Een moord binnen een gezin waar jij bij betrokken bent geweest. Het overkwam mij. Een aantal jaar nadat ik haar en haar kinderen naar de vrouwenopvang begeleidde, werd ze door haar ex-partner omgebracht. Nog steeds voel ik de wanhoop die ik destijds in haar ogen zag. Het klemzitten in een vreemde omgeving met normen die ze maar niet na kon leven. Een partner die haar fysiek en geestelijk mishandelde. De kinderen die als kleine wezentjes in mij kropen. Met hun mooie ogen en opgewekte blikken waar zoveel angst achter verscholen zat.
Wij – met z’n allen – moeten samen meer doen om psychisch geweld sneller te stoppen. Om te voorkomen dat meer slachtoffers vallen. En daarom kom ik in actie. In de week van 21 juni geef ik – samen met (ervarings)deskundigen verschillende masterclasses over huiselijk geweld. Hoe signaleer je het? En hoe kom je in actie? Deze betaalde masterclasses zijn in eerste instantie bedoeld voor professionals in de (lokale) hulpverlening. De opbrengst van deze benefietactie gaat naar Stichting het Verdwenen Zelf: een stichting die zich inzet voor slachtoffers van psychisch geweld binnen gezinsrelaties.
dr. Sietske Dijkstra doet praktijkgericht onderzoek naar geweld in relaties en professioneel handelen binnen deze problematiek.
Sietske geeft 29 juni samen met Hameeda Lakho een lezing over Moed bij de aanpak van huiselijk geweld.
Hameeda Lakho is expert en inhoudsdeskundige huiselijk geweld en kindermishandeling, auteur en sociaal ondernemer.
Hameeda geeft 29 juni tijdens deze benefiet week een online masterclass met dr. Sietske Dijkstra over Moed bij de aanpak van huiselijk geweld
Fabriek69 is een coöperatie die professionals traint op seksualiteit, intimiteit en relaties. Zowel wat gezonde situaties zijn als hoe dit bedreigd kan worden.
“Wat te doen en te laten bij seksueel geweld.” Deze online masterclass is op 23 juni.
Ester is spreker over partnergeweld, systemisch coach en organisatieadviseur. In 2020 besloot Ester over haar ervaringen te delen op LinkedIn, dat het ook hoogopgeleide sterke onafhankelijke vrouwen overkomt.
Op 24 juni geeft Ester een workshop over hoe je beter verbinding maakt met slachtoffers van huiselijk geweld.
Enliven Social Enterprise is het eerste bedrijf dat Virtual Reality volledig inzet voor een maatschappelijk doel: meer begrip voor de medemens. Werkelijk begrip voor elkaar is de basis van een succesvolle gedragsverandering.
Ervaar op maandag 28 juni een demonstratie (livestream) van de huiselijk geweld simulatie door de ogen van een kind. Kirsten Regtop geeft uitleg over het geven van psycho-educatie.
Jeannette is als coach verbonden aan het Verdwenen Zelf. Daarnaast geeft zij workshops aan zowel slachtoffers als professionals over emotionele en psychische mishandeling.
Jeannette trapt op 22 juni de benefietweek af met een online masterclass over coercive control. Dwingende controle, een vorm van psychisch geweld.