Eindelijk is hij even stil. Op mijn arm ligt mijn twee maanden oude zoontje. Makkelijk heeft hij het niet, de eerste maanden van zijn leven. Slapen doet hij amper. En de enige manier om wat tot rust te komen is hem dicht bij me te houden. Dat doe ik dan ook veel.

Door de vermoeidheid en de onrust lukt het mij niet om eens lekker een boek te lezen.  Of in alle rust even wat in huis te doen. Ik zoek mijn toevlucht dan ook door zittend op de bank te scrollen op mijn telefoon. En ik ontdek dat ik het superleuk vind om blogs te lezen.

De korte fragmenten lenen zich prima voor mijn aangetaste concentratiespanne. De persoonlijke noot en inzichten uit die korte stukjes toveren met regelmaat een glimlach op mijn gezicht. Zij slepen mij door deze vermoeiende periode heen.

In die tijd komen ook de berichten over de transitie mijn kant op. Ik kan er ook niet omheen omdat veel van mijn collega’s gedurende mijn verlof te horen krijgen dat zij een nieuwe werkgever krijgen. En ook ik krijg bericht dat ik mijn functie van coördinator Afhankelijkheidsrelaties voor de Buurteamorganisatie Sociaal in Utrecht ga uitvoeren.

Een van de eerste gedachtes die ik dan heb is: ‘de aanpak van huiselijk geweld, zal door velen als eerste van de agenda verdwijnen’.

Dus besluit ik vol goede moed en met veel vrij spel (lees: vertrouwen) vanuit mijn werkgever, te starten met bloggen.

Ik voel de noodzaak om de aanpak van huiselijk geweld onder de neus van mijn collega’s te blijven drukken. Ik had al eens letterlijk van een collega  gehoord: “die casuïstiek doe ik niet, ik kan daar niks mee.” Niet gek ook, overigens. Het zijn vaak lastige situaties waar je als hulpverlener in terecht komt.

Ingewikkeld om ècht contact te krijgen met mensen, frustratie als het plan om de relatie te stoppen al snel weer wordt teruggedraaid en het contact met de hulpverlener verbroken wordt. Samenwerking met andere hulpverleners die totaal andere taal lijken te spreken. Om nog maar te zwijgen over de parallele processen van strijd en macht die zich soms ook aftekenen in de samenwerking.


Maar, de aanpak van huiselijk geweld mag wat mij betreft niet ten koste gaan van al het andere transitiegeweld, dus ik ga bloggen.

Zo begon ik 5 jaar geleden aan dit avontuur. Het was een reis die mij veel heeft gebracht. Letterlijk een reis in het begin. Toen ik mijn vakliteratuur en het bloggen grotendeels onder het treinreizen tussen Apeldoorn en Utrecht deed. Maar vooral ook een persoonlijke reis van ontwikkeling en inzichten. Ik ontdekte bijvoorbeeld dat met het bloggen ook zichtbaarheid kwam kijken. Iets waar ik geen fan van was, en eigenlijk enorm spannend vond, maar waar ik inmiddels wel fan van ben geworden. Want ik ontmoette daardoor zulke bijzondere mensen!

Er werden eigen ervaringen gedeeld, die mij weer inspireerden om nieuwe onderwerpen aan te snijden, en ook door te gaan vanwege ook de (h)erkenning die mijn lezers er uit haalden.

Ook van hulpverleners kreeg ik reacties, zeker als ik weer eens even een korte break aankondigde, dat zij het toch wel jammer zouden vinden als ik zou stoppen.


Ook anderen die al veel betekent hebben in de aanpak van huiselijk geweld, zoals Sander van Arum en Sietske Dijkstra, namen persoonlijk contact met mij op. Met de laatste en samen met ervaringsdeskundige Hameeda Lakho ontwikkelden we de cursus Professionele en persoonlijke moed. Inmiddels heb ik een behoorlijk (grotendeels) online netwerk van deskundigen waar ik ontzettend veel van leer. Van onschatbare waarde.

Ik kwam op vele plaatsen door heel Nederland en zelfs op Aruba!

Ik leerde omgaan met ophef. Vanwege een blog die niet bij iedereen in goede aarde viel (Veilig Thuis is een probleem? Wat?)

Omgaan met weerstand? Ook dat kwam zeker voor. Bijvoorbeeld een (aanvankelijk) boze reactie op het feit dat ik mij uitspreek als voorstander van de Meldcode Huiselijk Geweld en Kindermishandeling. Maar ook omdat ik me ondersteunend opstel ten aanzien van de lastige positie van hulpverleners, die het ook maar te doen hebben met wat zij weten en wie zij voor zich krijgen. Agressie richting hulpverleners en ondermijnend gedrag zijn helaas echt veel voorkomend.

Ik leerde omgaan met mijn eigen belemmerende overtuigingen ten aanzien van mijn zichtbaarheid. Want wie ben ik nou, als niet ervaringsdeskundige, om mij zo uit te spreken over dit nare onderwerp? Met als hoogtepunt het afgelopen jaar mijn TEDxTalk waarin ik mijn eigen emotioneel beladen verhaal deel als motivatie om mij voor slachtoffers van huiselijk geweld in te zetten.  Hij is inmiddels al meer dan 2000 keer bekeken!

Op dat moment heb ik zo’n intense motivatie mogen ervaren. Het was een magisch moment te mogen ervaren dat het aansnijden van een onderwerp als huiselijk geweld zoveel positieve emoties los kon maken. Iets wat ik vanachter mijn beeldscherm tijdens het schrijven van mijn blogs nooit kon ervaren, is hoeveel positieve impact het bespreekbaar maken van huiselijk geweld kan hebben. En een enorme kans om dit taboe voor het voetlicht van vele omstanders te brengen, en hen bewust te maken, zonder dat zij het zelf op hebben gezocht. Ik heb geleerd dat het spreken op een podium daar een uitstekend middel voor is.

 

Al deze lessen hebben gemaakt dat ik nu met meer zelfvertrouwen aandacht vraag voor de aanpak van huiselijk geweld. Dat ik duidelijker durf te zijn. En dat ik nog beter weet waarom ik doe wat ik doe. 

 

Ik vier geen feest na 5 jaar bloggen en mooie ervaringen. In de afgelopen 5 jaar zijn er te vaak schrijnende situaties in de media gekomen waarbij je je kon afvragen hoe het kon dat niemand lijkt te hebben ingegrepen. Hoe kan het dat situaties zo lang blijven bestaan?

Ik ga door omdat ik wil dat je je niet meer af hoeft te vragen ‘hoe’ het komt dat niemand iets lijkt te hebben gedaan. Maar dat jij ook weet wat je wél kunt doen als je zelf zo’n situatie ziet of meemaakt van dichtbij.

Over 5 jaar is mijn zoon 10 en mijn dochter 13. En gelukkig slapen zij beiden inmiddels als een os. Maar ik wil dat zij én hun generatiegenoten een toekomst hebben waarin het veel vanzelfsprekender is dat je hulp vraagt en krijgt bij huiselijk geweld. Dat je geen oordelen over je heen krijgt als je hulp vraagt. Dat je geloofd wordt. En dat je je veilig kunt uiten en gesteund wordt. Maar ook dat het vanzelfsprekend is dat je in actie komt als je zelf een vermoeden hebt van huiselijk geweld.

Mijn missie lijkt nog wel sterker te zijn geworden, dus wil ik nog meer impact genereren door te spreken op events, congressen, voor bedrijven en andere organisaties. Op social media, LinkedIn en op Instagram (leuk als we daar connecten!) en door ook door te gaan met bloggen!  Wie weet nog wel 5 jaar…

 

Volg jij mijn blog al een tijdje? Dan ben ik heel benieuwd welke blog jou bij is gebleven en waarom. Heeft het iets voor jou betekent en wat heb je er aan gehad? Je zou mij er een enorm plezier meer te doen als je mij dit laat weten. Je kan mij mailen via info@kirstenregtop.com. Maar hieronder mag je ook een reactie achterlaten natuurlijk! Alvast bedankt!

Wil je mijn TEDxTalk terugkijken? Dat kan nog steeds, bekijk daarvoor de video hieronder.
Wil je meer context over het drie muren model? Vraag dan hier het gratis E Book aan: How one conversation can have an impact on stopping domestic violence 

 

 

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.