In een serie blogs zal ik ingaan op vooroordelen die bestaan over huiselijk geweld. De hulp in situaties van huiselijk geweld kan door het bestaan van deze misvattingen blokkeren (soms zelfs ernstig) en de weg naar daadwerkelijke hulp onnodig lang maken. Éen die ik zelf met regelmaat tegen ben gekomen in mijn werk is de misvatting: De relatie moet verbroken worden om de huiselijk geweld situatie te beëindigen. Nu kan je natuurlijk op je vingers wel natellen dat dit best jouw eerste reactie kan zijn op een situatie waarmee je  geconfronteerd wordt. De beschreven situatie zoals je die hebt gekregen bij een aanmelding laat je nekharen overeind staan. Één van de twee partners is overduidelijk het slachtoffer van het handelen van een door en door slecht persoon. Daarnaast vindt er bijvoorbeeld ook geweld plaats in het bijzijn van de kinderen, waardoor ook de kindsignalen niet mals zijn. Alles roept om hard ingrijpen! Maar voordat je dit doet wil ik je een aantal overwegingen meegeven, mogelijk dat dit je eerste reactie toch in een wat ander perspectief plaatst.

1. Bedenk dat de cliënt vaak al zelf heeft bedacht dat weggaan de enige optie is om het geweld te stoppen. Hoe zou deze het ervaren als jij met deze ‘oplossing’ komt?
2. Als de cliënt weggaat (met eventuele kinderen), waar komt deze dan terecht? De toekomst is onzeker, over de bestaande situatie ervaart de client soms tenminste nog iets controle.
3. Wie zegt dat het geweld stopt als de cliënt weggaat? Gaat de ex-partner misschien over tot stalking, ontstaat er een vechtscheiding?
4. Misschien willen de cliënt en de  partner samen in therapie.
5. Zijn er steunende bronnen in de omgeving die kunnen zorgen dat de huiselijke situatie veiliger of misschien geheel veilig wordt?

Hoe nijpend een situatie ook is, een cliënt heeft nog altijd zelf inbreng in het zetten van stappen. Mogelijk dat hij of zij dit met jouw steun durft te doen. Een voor de hand liggende oplossing leidt in dit geval vaak niet tot de meest duurzame oplossing. Sterker nog, ik heb gemerkt dat onder het uiten van druk om de relatie te verbreken, de gezinnen vaak de hulp afwezen. Hierdoor verdwenen zij juist uit beeld, of moesten zwaardere middelen ingezet worden om de veiligheid van kinderen te waarborgen. De vraag is dan of dit komt doordat zij geen hulp accepteerden, of doordat de gekozen benadering de deur op slot gooide, letterlijk… Heb jij dit wel eens meegemaakt? En gebeurde toen wat jij gehoopt had? Of liep de zaak toch anders en heeft dit jouw visie op de hulp bij huiselijk geweld beïnvloedt? Ik ben benieuwd naar jouw reactie.