Samenwerken is nog niet zo makkelijk. Zeker niet als je te maken hebt met complexe situaties. Voor jou, de client of voor jouw samenwerkingspartner. Vaak wordt echter de eerste stap de noodzakelijk is voor goede samenwerking overgeslagen. Waardoor het traject onnodig veel energie kan kosten en lang kan duren.
Ze hadden al twee keer de deur niet voor me open gedaan op de afgesproken tijd. Ondanks dat hun net volwassen zoon de boel kort en klein sloeg en hij zijn jongere broer bedreigd had met een mes, gaven zij op deze manier de boodschap af dat zij geen hulp wilden.
De wijkagent maakte zicht ernstig zorgen. Al een aantal jaar zag hij Huseyin afglijden. Eerst wat gerommel en hangen op straat. Nu kwam hij steeds vaker bij de familie over de vloer. Het was een enorme drempel om de politie te bellen voor hun eigen zoon. Het verdriet om hem af gevoerd te zien worden was groot. Schaamte zorgde ervoor dat zij alle hulp van buitenaf afhielden. Hij belde ons team van outreachend maatschappelijk werkers om vanuit een andere ‘hoek’ contact te gaan leggen.
Ik maakte me er zorgen over dat het geweld niet stopte. Dat het niemand meer lukte om contact met deze ‘ontsporende’ jongen te krijgen. Vermoedens dat er sprake was van een psychiatrisch beeld, getriggerd door drugsgebruik. Maar zonder contact niet vast te stellen. En dat is nou net wat geen enkele organisatie lukt. Daar was ik vanzelfsprekend geen uitzondering op!
We gaan op zoek naar kansen, naar openingen om het contact te maken. Daarin creatief zijn, samenwerken en soms net even wat verder gaan dan we normaal gesproken zouden doen. Omdat het geweld steeds ernstiger wordt. En er niet alleen een moeder, vader, jongere broer, maar ook nog een jong zusje van vijf jaar in de woning woont.
Dit is het moment dat samenwerken noodzakelijk is. Met wie? Op welke manier? Met wie kan je welke informatie delen?
Het feit dat zij de deur voor mij niet open deden was dat omdat zij niet wilden of omdat zij niet konden? Angst dat zij hun kind verliezen? Angst voor repressailles door hun zoon? Angst voor het verlies van de goede naam?
Het was mijn taak als outreachend maatschappelijk werker om ervoor te zorgen dat er hulpverlening in een gezin komt waar dat nodig was en een gezin te ondersteunen tot zij in staat waren tot het accepteren van zorg of hulp als dat nodig was. In deze situatie vond het gezin het aanvankelijk niet nodig, maar de buitenwereld wel. De samenwerking liep ook niet altijd makkelijk. Het duurde maanden voordat ik het AMK bereid had gevonden om met mij op huisbezoek te gaan. Dit frustreerde de wijkagent, de huisarts en mijzelf.
Zag het AMK dan niet de ernst van deze situatie in? Hoe kan het toch dat zij niet de zorg over kwamen nemen? Hoezo kunnen zij niet zo op huisbezoek komen?
Want wat als de organisatie die je op zo’n moment hard nodig hebt niet meegaat? Dat deze aangeeft een andere inschatting te maken? Waardoor het nog gevaarlijker mogelijk wordt?
In dit geval is het uiteindelijk gelukt om samen met het FACT, het AMK, huisarts en wijkagent om contact met het gezin en met Huseyin te leggen. Het gezin wilde wel, maar had veel angsten. Een lange adem was in dit geval het sleutelwoord. En eerlijk is eerlijk, na deze samenwerking had ik wel een positieve ervaring met een AMK medewerker opgedaan die een outreachende mindset had, maar nog steeds had ik geen goed beeld gekregen van het werk wat het AMK eigenlijk deed.
De dingen die mijn collega’s en samenwerkingspartners vertelden over het AMK waren mijn uitgangspunten. En heb niet aan de medewerker zelf gevraagd wat het werk inhield. Doordat deze medewerker het ook niet aan mij vertelde, wist ik nog steeds niet hoe ik in de toekomst deze situaties zou kunnen versoepelen.
Samenwerken is een van de lastige, maar noodzakelijke dingen waar je als hulpverlener mee te maken krijgt. Ook in deze tijd van Corona. Misschien kom je nu nog vaker lastige situaties tegen dan daarvoor in de samenwerking.
Mijn les uit deze casus was: begin met kennismaken en stel je vragen. Vraag om uitleg over de mogelijkheden van de andere organisatie en steek niet veel energie in wat zij op dit moment niet kunnen doen (daar heb je toch geen invloed op), maar op wat zij nodig hebben om samen op te kunnen trekken. Zodat een samenwerking soepel kan verlopen en je vanuit goede energie met elkaar klaar kunt staan voor de client!
Er zijn nog veel meer ingrediënten voor goede samenwerking. Ik ben heel benieuwd of jij ook tegen frustrerende samenwerkingen aanloopt en je dit herkend? Of misschien loop je wel tegen andere dingen aan in de samenwerking. Wat is jouw grootste ergernis? Wat zou je daarin wel willen leren?
Samen met Natascha Pankow van Fabriek69 ben ik een training aan het vormgeven waarin de samenwerking met anderen centraal staat. Om deze training zo goed mogelijk aan te laten sluiten bij de praktijk vinden we het belangrijk om eerst te inventariseren waar je tegenaan kunt lopen.
Je zou ons helpen door het sturen van een reactie op mijn vragen. Uiteraard is dit volkomen vrijblijvend en gaan we zeer vertrouwelijk met je informatie om.
Ik ben benieuwd naar jouw reactie. Je kan hem mailen naar: info@kirstenregtop.com