Deze week alweer de 5e blog in de serie Vooroordelen. Er bestaan veel vooroordelen en daardoor ook misverstanden over Huiselijk Geweld en de gevolgen daarvan. Deze maand sta ik stil bij het vooroordeel: Kinderen zijn altijd beter af bij beide ouders. Lezen jullie mee wat ik daarvan vind? Bij situaties van Huiselijk Geweld wordt er vaak langdurig geprobeerd om het contact met beide ouders in stand te houden. Als de relatie verbroken is, gebeurt het echter heel vaak dat de omgang van het kind met beide ouders zeer moeizaam verloopt. Ouders maken onderling ruzie over de omgangsregeling, één van beide ouders wil niks meer met het kind te maken hebben, of de ene ouder besluit het kind te willen beschermen tegen de ander. Over dat laatste wil ik het met jullie hebben. In mijn werk heb ik vaker meegemaakt dat er met ouders onder drang gekeken wordt naar de mogelijkheid tot omgang met het kind. Ondanks het geweld wat door één van beide ouders uitgeoefend is tijdens de relatie. Mijn ervaring is dat, met name de verzorgende ouder, een heel moeizaam en pijnlijk proces doorgaat. Deze ouder weet wat het effect van de gedwongen omgang op het kind heeft. Zij of hij heeft dit immers dagelijks meegemaakt in de relatie. Het kind wordt (twee)wekelijks blootgesteld aan enorme spanningen en dat uit zich soms in heel lastig hanteerbaar gedrag. De gesprekken tussen de ouders gaan vaak niet over het belang van het kind, maar over de omgang of afspraken met elkaar. Dit was een probleem wat al tijdens de relatie gaande was, en daardoor wordt in mijn ogen het Huiselijk Geweld langer in stand gehouden dan noodzakelijk. Er zou eerder gestopt moeten kunnen worden met het forceren van een omgang tussen het kind en de niet-verzorgende ouder. Simpelweg om het kind niet langer bloot te stellen aan risico’s van verder gaande traumatisering. Maar dan moet wel aantoonbaar gemaakt kunnen worden dat het de ene ouder het niet te doen is om de omgang met zijn of haar kind maar om de andere ouder dwars te liggen. Rechtspraak, Jeugdzorg- en voogdijinstellingen zouden daarin lef moeten tonen. Door een uitspraak te doen die het kind daadwerkelijk beschermd. Met ouders kan worden gekeken naar een andere manier om het kind in contact te houden met zijn of haar vader of moeder. Het bijhouden van een online fotoboek, dagboek, correspondentie die een kind op een eigen gekozen moment kan raadplegen zouden daar wat mij betreft middelen in zijn. Het is als professional moeilijk om keuzes te maken, je wil recht doen aan het kind en zien dat het kind in harmonie met beide ouders om kan gaan. Maar als zo overduidelijk is dat het één van de ouders niet om het kind gaat, maak dan een keuze voor het kind! Als Sociaal werker kun je dit doen door achter je cliënt te staan. Alleen dan kun je de cirkel van geweld écht doorbreken. Eerdere blogs uit de serie ‘Vooroordelen’ vind je hier