Wat maakt nou dat het zo lastig is om huiselijk geweld te doorbreken? En hoe verhoudt zich dat tot mijn rol als professional? Hoe komt het dat je in de ene situatie handelt zonder je af te vragen of je het juiste doet en de andere keer blijft twijfelen? Zomaar een aantal vragen die bij mij opdoemen en die dagelijks onderdeel uit maken van het reflecteren op mijn werk.

Enige tijd geleden stond een artikel in Sociale Vraagstukken over de intuïtieve besluitvorming van de sociale professional. Besluitvorming die niet ondoordacht plaatsvindt, maar die onvoldoende lijkt te beklijven binnen het geheel van de organisaties, doordat ze weinig samen worden uitgediept met collega’s, aldus de auteurs van het artikel.

Daaruit werd voor mij heel duidelijk wat maakt dat het werken met huiselijk geweld voor social workers in de wijkteam onder andere enorm lastig maakt. Namelijk je staat continue voor keuzemomenten. Dilemma’s in het werken komen we veel tegen, maar nog belangrijker zijn de veelheid aan keuzes die je gedurende de dag moet maken. Laat staan als ze over een onderwerp gaan waar je (nog) niet veel van afweet.

Het artikel uit Sociale Vraagstukken maakt duidelijk welke verschillende factoren en actoren van invloed zijn op ons keuze proces. Maar het maakt tegelijkertijd heel duidelijk hoe complex ons werk is.

Keuzes in ons werk zijn nooit statisch als in een model. Bovendien nemen we veel meer kleine beslissingen dan waarvan we ons bewust zijn. Om een voorbeeld te noemen: Een gesprek plannen, lijkt een relatief eenvoudige bezigheid. Agenda, plannen, en gaan.

Maar als je er dieper induikt…

Wie moet er bij het gesprek zijn?

Voer je het gesprek met een partner, twee partners, zorgaanbieders, en welke dan,  als er meerdere aanbieders betrokken zijn?

Waar moet het gesprek over gaan?

Wat wil je in het gesprek bespreken? Algehele situatie? Geweldspatroon? Signalen? Combinatie?

Welk doel beoog je met het gesprek?

Verhelderen, prioriteren, plannen maken?

Wanneer ga je het gesprek voeren?

Wie kan er allemaal bij aanwezig zijn? Vrijdag vaak niet zo handig, maar dan kan pas over twee weken iedereen aanwezig zijn?

Waar ga je het gesprek voeren?

Wat is de meest handige, logische, gepaste lokatie?

 

Allemaal besluiten rondom het maken van een ogenschijnlijk simpele afspraak.

En dan voel je je soms ook nog verantwoordelijk voor het nemen van heel grote en ingrijpende besluiten die direct effect hebben op het leven van je cliënten?

Adem in, adem uit.

Ik begrijp heel goed de overweldiging die je als sociaal werker kunt ervaren. Hoeveel druk dit oplevert en hoeveel stress dit van je vraagt. Ik word er al een beetje gestrest van op het moment dat ik dit schrijf.

Wat kan je doen?

Stel je zelf de vraag: wat wil ik in dit leven bijdragen aan de levens van anderen, hoe wil ik dat zij over een jaar of 5 op deze periode terugkijken?

Schrijf dit voor jezelf op en kijk er zo nu en dan even naar om je focus bij je hart te houden en niet bij de waan van de dag. En, nog beter, wissel dit eens uit met je collega’s. Zal je eens zien wat voor mooie energie dit je team geeft!

Maar onderzoek ook welke belemmerende overtuigingen ervoor zorgen dat het maken van bepaalde keuzes zo ingewikkeld maakt. Voor jou werkt dit misschien heel anders dan voor de ander. Help elkaar om met zelfvertrouwen stappen te zetten, omdat deze overtuigingen heel vaak gebaseerd zijn op aannames en je jezelf deze aan hebt geleerd.

Goedbedoelde intenties zijn bij geweldsituaties zeker niet genoeg.  Maar ik geloof er in als je met zelfvertrouwen en vanuit positiviteit je werk blijft doen dat elke beslissing, hoe zwaar ook, een stuk daadkrachtiger kunt nemen. Waardoor je echt van waarde kunt zijn bij het doorbreken van huiselijk geweld. Als je dat besluit maar neemt!

Ik ben heel benieuwd of jij dit herkend en of jij ook een formule hebt bedacht om dit aan te pakken? 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.