Er zijn van die uitspraken die echt blijven hangen. Zoals een van mijn favoriete quote’s, van Albert Einstein: “No problem can be solved from the same level of consciousness that created it”. Ik kwam hem voor het eerst tegen bij Ninke van der Leck. Nu begenadigd business coach, maar destijds eigenaar van een succes bedrijf in de aanpak van kindermishandeling: Bureau Bespreekbaar. Een van mijn inspiratiebronnen om te gaan bloggen. Lees verder (N)ooit van gehoord? Huiselijk geweld?

Het is tijd om het jaar af te gaan sluiten. Een jaar waarin voor mij persoonlijk heel veel veranderd is. Mijn partner heeft een nieuwe baan en is daardoor sinds oktober meerdere weken per maand in het buitenland. Een enorme stap voor ons hele gezin.

Want niet alleen is hij in het diepe gegooid, in een land waar hij de taal niet spreekt en de cultuur niet van kent (China). Ook thuis moeten de kinderen en ik de balans opnieuw vinden. 

Deeltijd alleenstaande moeder

Ineens ben ik ‘deeltijd single mom’. Geen uitslaapdagen meer, elke dag zelf bedenken wat we gaan eten (das nog knap lastig soms). Alle bijeenkomsten op school bijwonen die ik kan bijwonen, face-time oudergesprekken op school. En alle speel en zwem/sport afspraakjes moet ik regelen.

Voor mij als die-hard chaoot, en überslechte huisvrouw, al erg ingewikkeld. Maar het meest lastige vind ik wel dat ik niet de dagelijkse dag door kan nemen. Verdriet delen en ook successen kan vieren. Altijd moet ik wachten tot er een momentje is dat we allebei even kunnen bellen.

Het dagelijkse reilen en zeilen voor een alleenstaande ouder is echt een stuk zwaarder dan voor een goed draaiend koppel. Dat is iets waar ik me keihard van bewust ben geworden de afgelopen periode. Groot respect dus voor deze ouders!

Toch gloort er licht aan het einde van de horizon. De kinderen en ik hebben het ritme te pakken. De (vrijwel) dagelijkse FaceTime contacten met papa zijn volledig opgenomen in het dagprogramma. En, nu ik zelf daar relaxter in ben, zijn de kinderen dat ook. En ook hij heeft het goed naar zijn zin in zijn baan.

En gelukkig hebben wij ook heel fijn contact met onze ouders en een hele fijne vriendengroep die ons daar ontzettend fijn bij helpen. Zij zijn onbetaalbaar waardevol!

Reflectie

Dit jaar ben ik veel met het thema Professionele en Persoonlijke moed bezig ben geweest, daardoor ben ik ook zoekende naar wat dit thema eigenlijk voor mij betekent.

Moed is voor mij het doen van dingen die je eigenlijk heel spannend vindt. Moed is geen roekeloosheid. Moed is werken met twijfel, met tegengas, het durven staan voor een visie, het vasthouden als alles in je roept dat je moet loslaten, maar soms ook juist loslaten terwijl je wil vasthouden.

Moed is dingen anders te doen, dan ik voorheen heb gedaan. Dingen die ik in mijn werk of thuis normaal gesproken op de automatische piloot deed. Omdat ik andere uitkomsten wil.

Vanuit zelfvertrouwen en vertrouwen in de ander kunnen handelen, helpt mij enorm in het verzamelen van moed.

Mijn moed heeft mij en mijn partner geholpen om deze enorme stap te zetten.  Gaat het ons lukken? Ik weet het niet, maar het is een stap die we bewust hebben genomen. Bestaanszekerheid achter te laten voor avontuur en nieuwe ontdekkingen. Maar waarbij we ons ook bedacht hebben dat we niet wisten hoe we het zou uitpakken. Behalve dat we de overtuiging hadden dat we het samen wel zouden gaan rooien. En die overtuiging heb ik nog steeds!

Op naar het nieuwe jaar!

Ik kijk dan ook met veel vertrouwen naar het komende jaar. En daarbovenop zie ik ook uit naar de verdere uitbouw van onze cursus Professionele en persoonlijke moed. En natuurlijk de verdere samenwerking met Hameeda en Sietske, twee topdames waar ik enorm veel van leer.

Ik wens jou hele fijne feestdagen en heel veel moed toe voor het komende jaar! Want het maakt het leven echt superleuk als je soms dingen doet die je eigenlijk heel eng vindt!

Wil je meedoen aan de cursus Professionele en persoonlijke moed? Kijk dan op de pagina voor informatie en inschrijving. 

Data zijn: 11 maart, 25 maart en 8 april is de terugkomdag. Meld je snel aan, want er zijn nu nog plekken vrij!

Vorige week bracht ik een bliksembezoek aan Aruba. Uitgenodigd door de Fundacion Pa Hende Muhe den Difficultad (FHMD), de vrouwenopvang en ambulante hulpverlening bij huiselijk geweld. In de periode van 25 november tot 10 december besteden zij grote aandacht aan de Orange Days, internationale weken van geweld tegen vrouwen.

Op maandag 3 december vond het symposium: You are key plaats. Daarvoor was ik uitgenodigd en sprak ik de speech: Huiselijk geweld Dare to care. Ook gaf ik een workshop aan de aanwezige professionals.

Aruba is een tropische verrassing

Niet alleen door de heerlijke temperaturen, de tropische vegetatie en het eten op het eiland waande ik mij in een waar paradijs. De toewijding, betrokkenheid van professionals en overheid met betrekking tot de aanpak van huiselijk geweld waren als een warme deken, waardoor mijn enthousiasme om van betekenis te kunnen zijn voor de Arubanen flink aangewakkerd is.

De minister President van Aruba sprak allereerst de professionals toe. Zij gaf aan dat het noodzaak is om de aanpak van huiselijk geweld door te ontwikkelen. Niet alleen, maar samen gaan zij aan de slag met een crisisplan sociaal om meer te kunnen doen bij ernstige zaken van huiselijk geweld.

De keerzijde

Dat de urgentie door de professionals en de sociaal werkers gevoeld wordt is helaas goed te verklaren. In een jaar tijd zijn er meerdere dodelijke slachtoffers te betreuren. Iets meer dan een jaar geleden kwamen twee broertjes om van 3 en 5 jaar, na stelselmatige mishandelingen. De moeder en stiefvader zijn daarvoor afgelopen september veroordeeld. (lees meer)

De roep om een Meldcode komt vanuit zowel professionals als overheid. Er wordt hard gewerkt door het parlement om deze wet in werking te krijgen, maar dit is tot op heden helaas nog niet gerealiseerd. Met grote belangstelling is dan ook geluisterd naar de informatie over de Meldcode die ik met de professionals gedeeld heb.

Systemische aanpak

Op Aruba is er een AMK waar signalen van kindermishandeling gemeld kunnen worden. (Bureau Sostenemi, dit staat voor: Ondersteun mij). Maar net zoals een aantal jaar geleden in Nederland ook het geval was, is er nog geen organisatie waar systemisch gekeken wordt naar geweldsproblematiek binnen het gezin. Dit zorgt er ook voor dat professionals die met kinderen werken te rade gaan bij bijvoorbeeld FHMD om daar tips te krijgen hoe zij het gesprek met de volwassenen aan kunnen gaan. Maar ook dat de kennis over partnergeweld bij deze organisaties nog onvoldoende aanwezig is. Ook de hulpverlening aan plegers staat in de kinderschoenen. Er zijn inmiddels een paar mannelijke hulpverleners die hierin wel het voortouw willen en kunnen nemen. Dus het is zeker hoopvol.

De kracht van de ervaring

De enorme gedecideerdheid, de toewijding en de participatie gedurende het hele symposium hebben mij enorm overdonderd. Niet eerder gaf ik een workshop aan meer dan 50 deelnemers. Elke deelnemer voerde volop het gesprek en wisselde uit. Deed mee aan de associatie opdrachten en stelden vragen aan elkaar. Onder deze professionals zit een schat aan ervaringskennis die zij elke dag weer opnieuw inzetten ten behoeve van hun cliënten.

Het nadeel van de wijze waarop de hulp echter georganiseerd is, is dat professionals keer op keer moeten putten uit hun ervaringskennis. Het systeem lijkt qua samenwerking niet dusdanig georganiseerd te zijn, waardoor deze ervaringen beklijven en besloten blijven in de hoofden van de professionals. Keer op keer moeten zij zoeken naar oplossingen op maat. Waarbij zij ook nog eens beperkt zijn door de beperkingen die een eiland met zich meebrengt. (Waar wij in Nederland relatief makkelijk uit kunnen wijken naar andere plaatsen, is dat op Aruba simpelweg een enorm complexe opgave.)

De ervaring laten beklijven

Daardoor laten de professionals zich echter niet weerhouden. Maar ik zou het de werkers die het al zwaar hebben wel gunnen dat er een systeem is waardoor deze kennis gedeeld kan worden en ook collectief en organisatie overstijgend geleerd kan worden en initiatieven vanuit de praktijk genomen kunnen worden om beleid te vormen, oplossingen beter vindbaar zijn en bijvoorbeeld wachtlijstproblematiek op vindingrijke wijze aangepakt kan worden. Dus niet alleen dat systemisch, maar ook systematischer gewerkt kan worden aan deze toch al zware problematiek.

Door de veelheid aan ervaringskennis, deskundigheid binnen welke organisatie en vindingrijkheid van de professionals heb ik echter wel groot vertrouwen in de toekomst voor de Arubanen. Iedere professional die ik sprak heeft op zijn of haar manier ervaring in het werken met huiselijk geweld of kindermishandeling. De betrokkenheid en de wens om meer van betekenis te kunnen zijn, zijn uitgesproken aanwezig. Het is nu nog een kwestie van alles samenbrengen in praktijk, facilitering en wet om kwalitatieve vooruitgang een impuls te geven. En daar hoop ik in de toekomst zeker nog een steentje aan bij te mogen dragen.

 

In het bijzonder wil ik Magaly Maduro en Yvonne Spellen van de FHMD bedanken voor hun warme ontvangst en het organiseren van het symposium. Het was onvergetelijk! Ayo te siguiente tempu!