Als maatschappelijk werker ben ik vaak op Huiselijk Geweld meldingen af gegaan.  In meer dan de helft van de meldingen kon ik na een kort contact weer onverrichter zake naar huis. Heel frustrerend vond ik dat. Inmiddels heb ik een manier gevonden om hiermee om te gaan en die wil ik graag met jullie delen. Lezen jullie mee? Vaak kreeg ik de aanmeldingen enige tijd na het incident doorgestuurd. Dat had te maken met de tijd die Veilig Thuis (Steunpunt Huiselijk Geweld destijds) nodig had om contact te leggen. Wanneer dat niet was gelukt of het risico op gevaar werd als licht in geschat (ja het is echt mogelijk om daar onderscheid in te maken), werden wij ingeschakeld. Het nadeel van het op een later tijdstip ingeschakeld worden, is dat er in Huiselijk Geweld zaken alweer een verzoening heeft plaatsgevonden, of de dreiging (doordat politie aan de deur is gekomen) juist toegenomen is. Het is dus werkelijk lastiger om contact te krijgen met mensen met de boodschap dat je het met hen over het incident wil hebben. Uit onderzoek is gebleken (o.a. Movisie) dat contactlegging zo kort mogelijk na het incident de slagingskans  van de hulpverlening verhoogd. Die kans hadden wij dus helaas niet altijd. Maar ik ben getraind op het herkennen van de spiraal van geweld. Deze helpt mij om de fase waarin mensen zich bevinden te herkennen (leestip: Intieme Oorlog van Martine Groen en Justine van Lawick). Daarnaast ben ik er van overtuigd dat mijn pogingen (die mogelijk tot niks op dat moment leidden) wel een bijdrage leveren aan het beeld dat mensen hebben van hulpverlening. Het onbevooroordeeld contacteren, ruimte geven aan de client om ook te kunnen kiezen niks te doen, maar present waar mogelijk (bereikbaar) heb ik ingezet. Ik hoop dat zij zich gezien hebben gewaand, een sprankje hoop hebben gekregen, en misschien zelf zijn gaan melden. Gelukkig is het in een aantal situaties wel gelukt om uiteindelijk hulp op gang te brengen, soms door een stapje terug te doen, soms door juist aan te sluiten op een voorliggend probleem (financiën of zorg), waardoor vertrouwen is ontstaan. Het is belangrijk je te realiseren dat het tijd kost om een situatie te doorbreken. Wij kunnen als hulpverleners het geweld niet tegengaan. Wij kunnen mensen laten weten dat we ze zien, dat we er voor hen zijn als het nodig is, en dat we weten waar we het over hebben. Ik  ben benieuwd wat jouw ervaringen zijn in het contactleggen bij dergelijke situaties, wat zijn jouw tips voor collega’s?