Deze zomer waren wij heerlijk aan het kamperen met onze kinderen. Voor mij is dat altijd het echte vakantiegevoel. Van huis uit het ik het kamperen met de paplepel ingegeven gekregen. Veel buiten zijn, weinig spullen nodig, spelen tot het donker begon te worden. Vrijheid!

Dat kamperen ook gepaard gaat met ‘nieuwe buren’  was ik mij deze zomer pas echt bewust. Ik werd enorm geconfronteerd met gevoelens van beroepsdeformatie. Ik zag veel meer om mij heen gebeuren dan mij lief was. En dat was zeker niet altijd in de positieve zin.

De nieuwe ‘buren’ die wij kregen waren namelijk ontzettend druk. Althans, hun kinderen. Die van mij kunnen ook druk zijn, maar direct werd mijn aandacht getrokken door het gedrag van hun zoontje. Die liep namelijk het speelveld op en sloeg het eerste de beste moment een schepje kapot van een ander kind. Ook sloeg hij direct zijn zusje, een paar jaar jonger, hard in het gezicht.

Tja… dan is het dus echt even op de handen zitten en kijken wat ouders doen. Voordat ik zelf in actie kom. De volgende ochtend werd ik echter al wreed uit mijn slaap gewekt. Zoonlief had het namelijk rond een uurtje of 6 op een krijsen gezet. wat de ouders ook probeerden, hij bleef enorme hoeveelheden geluid produceren. Oefff…. zo je vakantie door moeten brengen. Ik had maar wat met ze te doen…

Het was wel duidelijk dat er met deze jongen wat aan de hand was. Contact maken ging lastig en hij was behoorlijk grenzeloos. Toch merkte ik bij hem wel enige begrenzing toen hij ook onze tent binnen wilde lopen en ik hem te kennen gaf dat hij eerst toestemming moest vragen aan mijn zoon om met zijn speelgoed te mogen spelen.

Waar bij mij direct alarmbellen afgingen door alle ‘kindsignalen’, was dit ook voor mij een goede les in het signaleren. Wat mij namelijk ook op was gevallen is dat de ouders ontzettende rust bleven houden. En na een paar dagen trad er verbetering op in het gedrag van het zoontje. Hij kende het terrein en de grenzen, hij maakte minder kabaal.

Toen ik ouders kort daarna sprak gaven zij aan dat zij, als jonge ouders, het enorm zwaar hadden. Hun zoon had op jonge leeftijd al meerdere diagnoses en zij zaten volop in de hulpverleningsmolen. De vakantie bleef voor hen echt een moment om het gestructureerde leven even achter zich te laten, maar zodra zij merkten dat hun zoon daar slecht op bleek te reageren, draaide zij hun standpunt daarover terug. Met het gewenste effect.

Ik vond het superstoer om te zien dat zij ervoor kozen wel naar een camping te gaan. Een plek waarvan zij wisten geconfronteerd te worden met enorme vooroordelen van de mensen om hen heen. Zij vertrouwden op hun eigen kunnen en dat pakte heel goed uit.

Voor mij was dit een wijze les weer in het signaleren van huiselijk geweld of kindermishandeling. Soms kunnen namelijk direct enorm veel alarmbellen afgaan op een signaal, maar het is altijd goed om de bredere context te leren kennen en te bekijken voordat er tot stappen overgegaan wordt. Gebruik daarom altijd een signalenkaart of risico-taxatie instrument om het vervolg te bepalen. Zodat je daarover met ouders een goed gesprek kunt voeren en een vakkundige weging kunt maken wat je vervolgstap kan zijn.

Dit was alweer de eerste blog uit de Maand van de Meldcode 2018. Wil je meedoen? Of de blogs blijven volgen? Meld je dan aan voor de Maand van de Meldcode en ontvang direct de eerste 3 E-Books van de vorige edities in je mailbox!

Ja, ik wil op de hoogte blijven van de Maand van de Meldcode

Volgende week start ook de gratis online mini-cursus Beter Signaleren van Huiselijk geweld. Wil je daar aan meedoen? Meld je dan voor maandag 8 oktober aan. Meer info en de aanmeldmogelijkheid vind je hier: Online mini-cursus Beter signaleren van huiselijk geweld.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.