Een aantal jaar geleden maakte ik mij ernstig zorgen over een jonge meid in mijn nabije omgeving. Misschien herken je het wel, een gevoel wat je kan bekruipen, een gevoel dat het gewoonweg niet klopt. Je interne kompas slaat uit.
Liep ik daar met mijn tassen boodschappen, zeiden we elkaar gedag. We kenden elkaar niet persoonlijk, ze woonde bij mij om de hoek en elkaar gedag zeggen was dan wel iets wat je doet. Maar bij haar ging het anders. Ze keek me amper aan, draaide haar ogen naar beneden en leek zelfs een beetje in elkaar te krimpen. Haar sluike blonde haar viel half voor haar gezicht.
Haar vriend daarentegen, breedgeschouderd en zelfverzekerd deed heel joviaal. Daardoor leek zij naast hem bijna te verdwijnen.
Gedurende enkele maanden tijd zag ik haar vermageren. Breed was ze al niet, maar nu zag ik haar jukbeenderen door haar bleke huid heen, haar ogen lagen diep in haar oogkassen. Zelfs haar hooggesloten kleding kon die indruk niet bij mij wegnemen. Haar zwarte skinny jeans leek maten te groot. Terwijl het toch hooguit maat 36 kon zijn geweest.
In die periode meende ik zelfs te zien dat zij soms blauwe plekken in haar gezicht had. Bedekt door een dikke laag make up leek een wat grauwe kleur door te schemeren, onder haar oog of op haar kaak.
Het was verwarrend want soms leek ze weer tijden op te bloeien en keek ze me recht in de ogen als ik haar tegen kwam, lachte ze me vriendelijk gedag. Dan weer waren er tijden dat ik haar nauwelijks tegenkwam en een schim was van zichzelf.
Toen ze een hondje kregen, dacht ik, mooi. Nu zal ik haar vast vaker tegenkomen. En zal ik haar eens aanspreken op straat. Al die tijd was ik moed aan het verzamelen.
Maar korte tijd daarna verdween ze definitief uit mijn leven.
Buikpijn had ik ervan. Een heleboel vraagtekens. Twijfel aan mijzelf, had ik het wel goed gezien? Maar ook de vraag of het wel aan mij was om er wat van te zeggen.
Wie heb ik nu eigenlijk al die tijd voor de gek zitten houden. Met die twijfels of ik het wel goed had gezien. Natuurlijk had ik het wel goed gezien. Die blauwe plekken zaten er wel echt.
Nadat ze uit mijn leven verdween nam ik mezelf voor… Ik zal het niet meer laten gebeuren dat ik er niks mee doe. Het enige wat ik niet wist, is wat er aan de hand was. Omdat ik het zelf aangevuld heb. Door mijn twijfels ontnam ik haar de kans om, om hulp te vragen.
En door mijn twijfels zit ik nog steeds met de vraag… wat als….
Misschien herken jij het wel. Zo’n situatie dat je echt vermoed dat er iets aan de hand is, maar dat je niks hebt gedaan en het gelaten hebt.
Omdat je dacht dat je er misschien wel naast zou zitten. Of dacht je dat het bespreekbaar maken het geweld misschien wel erger zou kunnen maken? Of omdat je niet wist hoe je het gesprek zou moeten openen?
Het vraagt echt wel heel wat om vermoedens van huiselijk geweld bespreekbaar te maken. Maar zouden we het daarom maar moeten laten voor wat het is?
En blijven we dan rondlopen met gevoelens van spijt en schuld? Dat we iemand niet de mogelijkheid hebben geboden een uitweg te vinden?
Het zou ook anders moeten kunnen!
Het bespreekbaar maken van vermoedens van huiselijk geweld is niet makkelijk. Maar ik denk dat het wel noodzakelijk is dat we het vaker gaan doen. En daar wil ik je bij helpen. Daarom heb ik de Toolkit: ‘Sneller in gesprek over huiselijk geweld’ samengesteld.
4-stappen in een e-mailserie én een handige hand-out om jou stapsgewijs tot het punt te laten komen dat je het gesprek aangaat. Want ik denk dat ik, als ik had geweten wat ik nu weet, meer had kunnen doen voor deze jongedame in mijn eigen omgeving. Een pijnlijke maar ook waardevolle constatering.
De Toolkit is gratis aan te vragen door op onderstaande button te klikken:
Ja, ik wil die Toolkit
Doe jij mee? Help jij mee huiselijk geweld te stoppen?